The Big Picture

Na ons vertrek uit Matsumoto zijn we met de Shinkansen naar Kobe vertrokken. Echt, dat hele Fyra drama had kunnen worden voorkomen als een paar mensen hier eens wat tips hadden opgepikt. Op de seconde nauwkeurig, heerlijke stoelen en in no-time cross je het halve land door. Bijna 's nachts zijn we aangekomen in Kobe en zowaar in een 'echt' hostel. Dat betekent, stapelbedden, gedeelde badkamers, maar gelukkig ook andere reizigers en iets prettiger voor de portemonnee.

Op dag 1, hoe kan het ook anders, op de fiets Kobe verkend. Gewapend met kennis over het Japanse stratensysteem en een goed richtingsgevoel hadden we onze eerste 'sight' al snel gevonden: Gigantor. Deze 18-meter hoge Iron Giant (ja, 't is 'em echt, voor wie de film kent) is gebouwd om de veerkracht van de inwoners van Kobe te tonen nadat de stad in 1995 getroffen werd door een zware aardbeving. En die veerkracht hebben ze, want van die aardbeving is geen spoor meer terug te vinden.

Door de gigantische groei van buurstad Osaka is Kobe bijna niet meer dan een buitenwijk. Of, zoals Floor zelf opperde, het Dordrecht van Osaka als Rotterdam. Vandaar dat wij de volgende ochtend al vroeg vertrokken richting deze metropool. Waar we in Tokio sliepen in het 'rustige' gedeelte van de stad, kwamen we Osaka binnen op Umeda station. Nou hebben wij inmiddels aardig wat grote steden gezien, maar dit maakte enorme indruk... wat een mensenmassa! Tussen de mensen door zagen wij nog net de reclame voor een onverwacht hoogtepunt: ergens op dit gigantisch station zit een Pokemon Center! Een Pokemon Center in Japan, dat kunnen we natuurlijk niet missen. Het center zelf was een verdieping vol met oneindige variatie aan Pokemon meuk (vergeef me, ik kan het echt niet anders omschrijven). Het publiek is ruw te verdelen in drie categorien:
1) kindjes voor wie de tekenfilm daadwerkelijk bedoeld is;
2) stellen waarvan een van de twee stiekem net iets te enthousiast is en de ander zich afvraagt waar hij/zij in godsnaam is beland (test voor de lezer: wie had welke rol in ons geval?), en;
3) volwassen nerds die de hobby nooit los hebben kunnen laten en voor dit bezoek waarschijnlijk al een jaar hebben gespaard.

Afijn, na een bezoek aan dit Japanse fenomeen zijn we op zoek gegaan naar Ame-Mura. Deze hippe wijk leek ons de juiste plek om eindelijk eens geen noodles te lunchen, in de volksmond staat deze wijk namelijk bekend als America Town. Na een zeer smakelijke hamburger en een nodig bezoek aan de lokale H&M zijn we in de namiddag weer richting Umeda station gegaan. Ons bezoek aan Osaka was echter nog niet voorbij, er stonden nog twee bezoeken op het programma.

Allereerst zijn we dieper in de Japanse nerdcultuur gedoken met een bezoek aan het grootste amusementscomplex van Osaka. Waar wij in Europa thuis op de bank spelletjes spelen, is in Japan de ouderwetse arcadehal nog steeds de plek om de nieuwste spellen te proberen. Daarnaast bevat dit complex (van 16 verdiepingen!) meerdere bowlinghallen, ogenschijnlijk duizenden fruitautomaten en complete verdiepingen ingericht op karaoke. Een bezoek aan dit complex is een totale aanval op je zintuigen: overal om je heen een overdaad aan geluiden, flikkerende lichten en zeer fanatieke Japanners. Tom vond het natuurlijk allemaal prachtig.

Onze laatste stop in Osaka was een stuk stijlvoller. Na een hartstoppende rit in glazen lift en idem roltrap bevonden wij ons op de top van het Osaka Sky City gebouw, beloond met prachtig 360-graden uitzicht op Osaka bij nacht. Na een rondje op de top van het gebouw zijn we twee verdiepingen afgedaald voor een verfijnde cocktail en een verrassend goede Japanse whisky. Onze hostess in deze prachtige bar had overigens een Nederlandse vriend en sprak zelf ook nog eens een aardig woordje Nederlands. Dat de goede man oorspronkelijk uit Eindhoven komt bleek wel toen we uitgezwaaid werden met een oer-Brabants 'Houdoe!'...

Na Osaka zakten we verder het eiland af richting Hiroshima, een zeer aangename stad. We wisten niet zo goed wat te verwachten maar het was so far de fijnste stad die we hebben bezocht. Bomvol goede restaurants en winkels, fijne sfeer, duidelijk aangegeven richtingen en een prachtig memorial aan de atoombom die hier bijna 70 jaar geleden is gevallen. Naast het museum en het Peace park is er in de stad niets meer te zien van dit lompe machtsmisbruik van Amerika. Zo reizende over de wereld ben ik toch maar al te blij met mijn Europese paspoort. Alle war museums gewijd aan het Amerikaanse leger zou ik toch met weinig trots op kunnen terug kijken.

Nog vanuit Hiroshima zijn met de pont naar Miyajima gegaan, een prachtig eilandje met misschien wel de beroemdste 'shrine' ter wereld (de foto is vast herkenbaar). Dit prachtige eiland is in het verleden tot beste toeristische attractie gedoopt, wat wellicht komt door het schrille contrast tussen de grote lompe steden en de idyllische rust van dit eiland. Het is hier zo rustig dat tamme hertjes rond wandelen en voor je het weet een hap uit je plattegrond nemen... minder schattig. Dat het eiland nog meer dieren rijk is merkten we tijdens onze picknick. Nadat we een veilige plek, weg van van hongerige herten, hadden gevonden werd het laatste stukje kip door een roofvogel tussen Floor haar stokjes gegrepen (zo in duikvlucht uit de lucht alsof het een muisje was). Behoorlijk schrikken, maar vooral hilarisch. Om het toerisme wat te ontvluchten zijn we de berg op gehiked en na een flinke klim van 1 uur hadden we het prachtige uitzicht over het eiland zeker verdiend!

Met Miyajima als illustratie tussen het grote contrast verrast Japans ons in het botsing tussen de zeer verfijnde cultuur en de over-the-top massaproductie en -consumptie. De cultuur kenmerkt zich met beleefde, timide mensen, een heerlijke keuken met gerechten die tot in het detail perfect worden gereserveerd, de punctuele treinen, de schone straten en zen en groene thee. Aan de andere kant stralen de steden hier louter massaproductie uit: enorme betonnen gebouwen, weinig aandacht voor architectuur en aanzicht, schreeuwende flitsende reclame en constante impulsen tot kopen of eten, TL-balk ketens en slordig weggewerkte bekabeling. Kustlijnen staan vol met industrie, de stranden zijn vies en ieder stukje land is efficiënt benut. Niet bepaald charmant en alle grote steden ogen dan ook zo ongeveer hetzelfde.

Gelukkig kunnen we ons hart altijd ophalen bij wat lekker te eten en dat hebben we afgelopen week ook zeker weer gedaan. Als hoogtepunt van zowel onze uitgaven als onze smaakbeleving de Kobe beef. Dit stukje vlees kan alleen in deze regio worden worden gegeten aanzien de koeien letterlijk uit de achtertuin komen. Kobe beef is een type Wagyu (knuffelkoe) en wordt gepresenteerd als het beste (lees: malste) stukje rund ter wereld. Wij moeten hier zeker aan toegeven, want een lekkerder stukje vlees hebben wij nog niet op. Als marmer doorregen met heerlijk vet wordt het vlees voor je neus bereid door een gerenommeerde chef die exclusief tot jou ter beschikking staat. Naast het heerlijke vlees worden ook de groenten gebakken in het vet wat langs de randen van het vlees droop. Wauw.

Van deze top notch cuisine, naar de streetfood, een andere prachtige ervaring. Je zult uit onze blogs leren dat we niet echt van middenweg eten houden, of mooi en luxe of zo lokaal mogelijk, beiden vaak bijzonder en lekker. In Hiroshima hebben we als locals genoten van de Okonomiyaki, niks jaki aan want het is een bijzonder lekker gerechtje. In een complex met 28 kleine stalletjes (die overigens allemaal min of meer hetzelfde aanbieden) wordt hier voor je neus een pannenkoekje gebakken met een flinke berg witte kool, tauge, spek en een gebakken eitje on top overgoten met heerlijke saus. Je eet het van de grill plaat waardoor het heerlijk warm is en absoluut een nieuwe smaakervaring, reuze lekker! Een misschien wel nog lokalere specialiteit hadden we in Fukuoka waar we hadden gelezen over de Yatai: pop-up streetfood karretjes die rond de schemer in de hoofdstraat opduiken. In de stromende regen waren er maar 2 karretjes op komen dagen en dus zijn we maar bij degene met de langste rij gaan staan. Omringt door zakenmannen die het maar al te grappig vonden dat wij daar tussen stonden al flink wat voorpret gehad in de rij. Eenmaal 'binnen', lees 10 stoeltjes op elkaar geprakt om een barretje/keukentje heen werd het nog veel gezelliger met liters sake en biertjes die er doorheen vlogen. Met handen en voeten yakiramen besteld, een heerlijke noodle schotel. Geweldige avond met pop-up vrienden in een pop-up eettentje.

Wie denkt aan Japan en de letterlijke zin van fastfood , denkt aan sushi eten in een restaurant met een geautomatiseerd order systeem. Iedere tafel was voorzien van een ipad waar je (godzijdank) door middel van plaatjes van alles kon bestellen. Wanneer je bestelling klaar was werd dit via een super snel treintje bovenlangs naar je tafel gereden waar je de gerechtjes af kon pakken en het treintje terug kon sturen. Jullie begrijpen dat dit zo ontzettend leuk was om te doen dat we dus veel te veel hebben gegeten om het treintje maar op en neer te kunnen sturen. Het was nog lekker ook trouwens ;)

Om de drukte van de lompe steden wat te ontvluchten zijn we momenteel in Beppu. Een plaatsje aan de kust en het zuidelijkste wat we zullen gaan. Bekend als vulkanisch zeer actief stukje Japan, komt er hier stoom uit de grond, staan er overal geisers en is het stadje bekend om haar talrijke Onsen (spa's). Naast de prachtige bronnen met helderblauw of helle rood kokend water, hebben we hier ook genoten van de heerlijke termen. Eerst in kimono begraven onder een berg heet zand en vervolgens heerlijk dompelen in de baden vol mineralen... we zijn weer helemaal zen.

Nog een week en we verlaten Japan alweer voor de Filipijnen, deze dagen genieten we nog in Kyoto en vieren we Tom's verjaardag een klein beetje in Tokio!