Manta's, baby!

Hoe oostelijker je hier vliegt, hoe minder ontwikkeld het eiland. Na een 2 uur durende vlucht kwamen we vanaf Bali aan op Flores. Vanwege het nabijgelegen Komodo, en de lokale draken op dat eiland, komen er sinds een jaar of 10 toeristen op dit eiland.

Op het vliegveld van Labuanbajo (nog half in de steigers) werden we zowaar opgewacht door Jak, chef van de lokale transportmafia, met wie we al eerder contact via SMS hadden gehad, en die zeer doortastend bleek te zijn. Ons plan was eerst om eigen transport te regelen en het ongerepte eiland te verkennen per auto. Vanwege verzekeringspraktijken bleek het echter onmogelijk om hier zelf een auto te rijden: alles wat je huurt is inclusief chauffeur. Dit is overigens niet omdat ze bang zijn dat jij niet kan rijden, of hun auto de prak in rijdt. Nee, dit is om te voorkomen dat een of andere lokale mafketel zijn scooter tegen jouw auto de prak in rijdt, wat de politie vervolgens als aanleiding ziet om jouw achter slot en grendel te gooien met een borgsom waar je niet vrolijk van wordt. Leuk he, corruptie.

Afijn, na een stevig rondje onderhandelen met Jak gingen we de volgende ochtend met onze chauffeur Jimmy op pad: 4 dagen in de auto richting de lokaal beroemde Kelimutu-meren. Jimmy leek in eerste instantie type norse chauffeur - weinig woorden, maar rijden. Gaandeweg warmde hij op naar ons gezelschap en werd het zowaar gezellig. Een casanova was het wel: meneer had in zijn telefoon My Love/1 en My Love/2 en negeerde op de tweede ochtend vrolijk 17 oproepen van een van de dames voordat-ie met een zucht ("Pfff... women.") zijn telefoon uitzette. Via enkele bijzondere spots waren we in twee dagen in Moni, het dorpje aan de voet van de Kelimutu vulkaan. Deze vulkaan is beroemd vanwege de gekleurde kratermeren: deze drie meren krijgen hun kleur door de mineralen in het water, en naarmate de samenstelling van deze mineralen veranderen verandert het meer ook van kleur. In Indonesie hoort bij een vulkaan een zonsopgang, dus mochten we op dag 3 wederom midden in de nacht naar boven wandelen. Deze keer werd onze dadendrang beloond, er waren amper wolken en vanwege het laagseizoen deelden we deze prachtige zonsopgang met slechts een handjevol anderen. Toen wij er stonden waren de meren turquoise, helder blauw en pikzwart.

Met de auto door Flores was sowieso een bijzondere ervaring. Op deze manier zag je naast het prachtige landschap ook de simpele wijze waarop de lokale bevolking leeft. Zo hebben we een bezoek gebracht aan een traditioneel dorp, waar de mensen nog in hutjes met schedels voor de deur wonen. De meeste inwoners van Flores wonen inmiddels wel in 'normale' huizen, maar stromend water en elektriciteit is buiten de steden nog niet de norm.

Nog geen dag terug in Labuan Bajo en ons volgende avontuur stond al op ons te wachten. 4 dagen op een liveaboard (een boot waar je 4 dagen op woont) om de pracht en praal van Zuid Komodo onder water te verkennen. Doordat je tussen het duiken door niet naar de haven hoeft, kom je op een liveaboard veel verder van de bewoonde wereld. Op deze afgelegen plekken is vaak veel minder bootverkeer en duikers, waardoor het koraalrif kerngezond blijft en prachtig om te zien! Het slogan van deze boot luidde 'eat, sleep, dive, repeat' en dat beviel ons wel. Veel anders dan heerlijk eten (iedere maaltijd vers aan boord bereid), lekker slapen op het zonnedek of in de schattige kajuiten en prachtig duiken, hebben we dan ook niet gedaan. Komodo wordt niet voor niets gezien als een van de mooiste plekken ter wereld om te duiken: iedere duik zie je iets bijzonders, en je begint te wennen dat je altijd wel een schildpad, haai of rog ziet tussen alle tropische vissen door. Op de laatste dag kregen we nog een geweldig hoogtepunt voorgeschoteld: duiken in Manta Point. In deze 'drift dive' (wat betekent: sterke stroming) hebben we zeker 20 Manta Rays gezien. Imponerend - tot wel 5 meter spanwijdte. In de stroming grijp je gewoon vast aan een rots en kijk je toe hoe deze reuzen worden schoongemaakt door alle kleine vissen. Vooraf wordt je gewaarschuwd dat je niet dichter dan 3 meter mag komen, niet dat ze gevaarlijk zijn, maar dan kan je ze laten schrikken en wegjagen. Niemand heeft die Manta's echter verteld over deze 3 meter, dus terwijl je aan de rots hangt zwemmen ze vlak over je hoofd, WOW!

Overigens hebben we op deze boot ook nog wat gestudeerd wat na 12 duiken resulteerde in onze Advanced Open Water certificaat. Dit betekent dat we nu tot 30 meter mogen duiken, in de nacht en in scheepswrakken, heel tof! De crew van de boot was geweldig en ook ons reisgezelschap (6 in totaal) was een hele leuke vooral Nederlandse groep. Allen hadden heel veel meer duikervaring dan wij, dus naast ons extra diploma hebben we erg veel geleerd.

Na deze unieke ervaring moesten we even acclimatiseren op het vaste land, dus duurde het 3 (enorm luie) dagen voordat we van Flores vlogen naar Lombok. Lombok is ongetwijfeld een prachtig eiland, vol met vulkanen, prachtige rijstvelden en verlaten stranden. Deze beschrijving geld echter ook voor Flores, Bali, Java, en vrijwel ieder eiland hier. Vandaar (en vanwege tijdsgebrek) hebben we weinig van het eiland gezien en zijn we, na een teleurstellend dagje uitgestorven Senggigi (soort Salou in de winter), met de boot naar Gili Air gegaan. De 3 Gili-eilanden zijn een toeristen hotspot, maar Air heeft een hoop charme weten te behouden. Een rondje over het eiland kost je anderhalf uur (heerlijk om in de ochtend hard te lopen), en er is geen gemotoriseerd vervoer. De onderhandelings-skills van Floor leverden ons een prachtige bungalow met zwembad en buitendouche op voor een backpackersprijs. Op Gili hebben we 4 dagen gezeten met Liza - die we nog kenden van onze Komodo liveaboard - en een vriend van haar, David. Terugkijkend is het moeilijk te herinneren wat we die dagen hebben gedaan... eigenlijk is er weinig over te vertellen. Om jullie wel een beetje jaloers te maken (ghehe...) in a nutshell: hangen, zwemmen, slapen, eten, massages nemen, zonsondergang bekeken met een biertje in de hand. Dat soort werk. En oja, nog 2 duikjes meegepikt. Heerlijk genieten dus!

Op advies van onze nieuwe duikvrienden - het wereldje is klein - zijn we vanuit Gili naar Nusa Lembongan gegaan, een eiland voor de kust van Bali. De grote golven en onbetrouwbare stroming tussen Lombok en Bali maakten de oversteek een hachelijke tocht, golven die over je speedboot slaan, dat soort avontuur. Slechts met doorweekte backpacks en versnelde hartslag hebben we allemaal veilig de overkant gehaald. Nusa Lembongan is ook voornamelijk een duikersparadijs, en de lokale diveshop Blue Corner is een begrip in duikerskringen. Ons bezoek was kort: 1 dag duiken met Blue Corner en door naar Bali. Wederom waren de duiken prachtig, echt alsof je zwemt in een aquarium. Lemongan is denk ik hoe Bali er ooit uit moet hebben gezien. Kleine hotelletjes en guesthousejes aan het strand afgewisseld met stukken braakliggend strand, wat oude nonchalante (maar ondertussen ontzettend hippe) bootjes met afgebladderde verf en verweerd hout. Verderop wordt getimmerd aan een nieuwe boot, voor je spelen twee straat- (nee strand-) hondjes in de branding en verderop graven kinderen naar krabbetjes (get the picture?), in een woord: idyllisch. Uiteraard ook aanwezig in de plaatje de kleine warungs met uitzicht over zee waar de dagelijkse vangst op de BBQ voor je wordt gegrild en men heerlijk westerse chocolademousse als dessert serveert. Op Lembongan kwamen we hoteleigenaar uit Amsterdam Wim en Rosalie tegen, met wie we 's avonds heerlijk gegeten en gedronken hebben.

Na dit spoedbezoek hebben we de boot - iets rustiger deze keer - gepakt naar Kuta, Bali. Kuta is berucht als zuipbestemming voor jong Australië. Iedere backpacker waarschuwt je om Kuta absoluut te vermijden. Denk aan Salou, Lloret, maar dan met Australiërs, en je komt in de buurt. Desalniettemin is het op en top vermakelijk om hier gewoon eens in de observeer modus rond te struinen, een westers winkelcentrum in te duiken, wat souvenirs te scoren en een leren jasje aan te laten meten. Vanwege de strategische ligging (naast het vliegveld) hebben we hier ook een scooter gehuurd waarmee we vervolgens in een dag of 6 een rondje Bali op de planning hadden.

Auto's zijn hier alleen voor de zeer welgestelde Balinesen en toeristen, de gemiddelde burger verplaatst zich met scooter, maar niet met minder bagage. Sommige scooters zijn omgetoverd tot mobiele warung (eethuisje), kruidenierszaakje, transportmiddel voor veel te hoge stapels matrassen, bananenbladeren, fruit, kippen of goudvissen. Om toch die lokale ervaring te hebben, was voor ons de keuze voor een scooter snel gemaakt. Overigens een kleine luxe aanpassing want we willen natuurlijk niet verdwalen. Dus wijst onze iPhone met 3G en GPS aan ons de weg ;). De eerste bestemming was Ubud, gelegen in de bergen en overgenomen door de westerse hippie, yoga, vegetarische je kent het wel groep. De zeer relaxte groene omgeving, talloze musea en omliggende tempels maken het een populaire runaway van het massale strandtoerisme in Kuta. Hier hebben we de handen uit de mouwen gestoken voor een Indonesische kookworkshop, inclusief bezoek aan de lokale markt en de rijstvelden. Later op de middag zijn we op onze trouwe scooter naar de Gunung Kawi-tempel gereden. Handig, dat GPS, maar het bracht ons wel naar de achteringang. Het bleek geluk bij ongeluk, want een lokale houtbewerker had vanwege de feestdagen toch een dagje vrij en die had best zin om ons, dwars door de rijstvelden, naar deze oude tempel te brengen. Ondertussen vertelde hij vrolijk over hoe hij en zijn dorpsgenoten deze tempel gebruikten en liet ons op de terugweg ook nog zijn huis zien. In Ubud hebben we ook een traditionele dansvoorstelling bezocht waarin de hindoeïstische invloeden (de grootste religie in Bali) goed zichtbaar waren.

Vanuit Ubud zijn we de bergpas overgestoken richting Lovina, gelegen aan de oostkust van Bali. Het regenseizoen liegt er hier niet om... Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd en van subtiele druppels was de regen op ten duur toch meer als hagel te beschrijven. In poncho, evengoed doorweekt hebben we langzaam onze trip door de bergen doorgezet met de hoop dat het aan de andere kant wel mooi weer zou zijn. De extra detour die we maakte om de mooie bergmeren te zien liepen uit in een bummer, want door de mist en regen was van de meren weinig te zien. Doorweekt en koud daalden we aan de andere kant van de kust weer af, waar het langzaam opklaarde, warmer werd en we binnen no time weer waren opgedroogd. Een prachtige lunch met vers gebakken calamaris aan het strand was onze beloning en tussenstop om onze trip richting Tulamben door te zetten. Na een flinke rit van 5 uur scooteren en een houten kont kwamen we aan in ons duik resort & spa om de rest van de dag even tot rust te komen. De volgende ochtend ging namelijk al om 6 uur de wekker voor onze ochtendduik in het USS Liberty wreck, een Amerikaans marineschip wat hier vlak naast de kust is gezonken ten gevolgen van een vulkaan uitbarsting. Dit was onze eerste echte wrak duik, wat naast het avontuurlijke om door een scheepswrak heen te zwemmen, ook bijzonder veel vissen en koralen aantrekt. Prachtige duik en omdat hij naast het resort was konden we gewoon met ons duikpak de zee in wandelen. Na deze duik en, vooruit, nog een tweede duik (om het af te leren) zijn we doorgereden naar Amed. Een half uurtje verderop is dit (wederom, zullen jullie wel denken) een uiterst relaxed kustplaatsje bekend om haar duiktoerisme. Dit stukje blog schrijf ik dan ook in de ochtendzon, tussen de kukelende hanen en het kabbelende zeewater, vlak voor onze strandbungalow, Azie, wat ga ik je missen.

's Ochtends konden we vanuit de bungalow genieten van een prachtig uitzicht, met de oneindige horizon van de zee uit het ene raam en de imposante Agung-vulkaan uit het andere raam. Toch moesten we dit plekje alweer verlaten... onze dagen in Indonesie zijn voorbij gevlogen. Met al het reizen op Bali hebben we namelijk regelmatig enkele spullen achter gelaten, dus zijn we met de scooter eerst langs wat plekken gereden om een gedeelte van onze backpacks bij te vullen. Vervolgens met diezelfde volle backpacks op een scooter was een uitdaging, maar daar draaien wij - doorgewinterde chauffeurs dat we zijn ;) - onze hand niet meer voor om. Zondagavond zijn we met wederom herenigd met Liza en een deel van de crew van Blue Corner (uit Nusa Lembongan) bij Single Fin, waar iedere week een mooi sunset feestje is. Eerst genieten van de ondergaande zon en enkele moedige surfers die de torenhoge golven met verve bedwingen, om vervolgens lekker de nacht in te feesten.

Inmiddels zijn we weer terug in het Hidden Valley resort voor ons laatste nachtje Indonesie, en daarmee zit het grootste gedeelte van onze reis er nu echt op. Gelukkig hoeven we niet gelijk aan de bak, eerst nog twee weekjes genieten met Kees, Manon, Lot en Lennaert in Zuid-Afrika!

Voor voorlopig dus even het laatste blog, maar we beloven terug te komen met andere mooie avonturen!

Liefs en bedankt voor het trouwe volgen,
Floor & Tom