Tijd is ook maar relatief...

Magandang Hapon, oftewel Goedemiddag,

Inmiddels zijn wij al ruim 2 weken in relax modus op de Filipijnen, maar dat betekent zeker niet dat we hier niks mee aan het maken zijn. Alles wel op zijn gemakje, oftewel 'Filipino Time', een begrip waarmee we binnen het uur op Filipijnse bodem al werden geconfronteerd. Het wachten op een shuttlebus naar de juiste terminal liet een flinke 30 minuten op zich wachten, maar geen haast... want onze vlucht van een uurtje bleek na 4 gatewijzigingen ook met een uurtje vertraagd te zijn. Reden: onbekend, aldus het grondpersoneel dat gezellig allemaal met hun mobieltjes achter de balie aan het hangen was. Je begrijpt, dit land staat totaal tegenover het haast irritant georganiseerde Japan, even wennen dus.

Gelukkig wachtte ons op het eiland Cebu een warm welkom van oom Simon Laan die het drukke en regenachtige Nederland heeft verruilt voor het heerlijke warme en tranquilo Filipijnse bestaan. Op Cebu hebben we het rustig aan gedaan, even acclimatiseren (letterlijk aan de bizar hete temperatuur en figuurlijk aan het andere bestaan hier). Hoe beter dan in het heerlijk warme zeewater (28 graden) tussen de tropische vissen om onze duikliefde te hervinden. Het water is prachtig helder, zeker met het zonnetje erop doen alle vissen hun uiterste best zo mooi mogelijk te glinsteren, adembenemend mooi!

Na een paar dagen Cebu op naar het volgende eiland en wel Palawan, uitgeroepen als eiland van het jaar wereldwijd, dus vol verwachting wat dit ons zou brengen. Ook hier bleek een flexibele houding cruciaal: onze plannen werden door niet-rijdende bussen (of luie buschauffeurs, we zullen het nooit weten) in de war geschopt. Dus, eerst door richting het noordelijke puntje van het eiland, El Nido, bekend om het relaxte leven, talloze duikspots, uitgestrekte witte stranden (Nacpan beach) en prima klimaatje. Hier waren we echt even een paar dagen op vakantie. Tijdens onze eerste avond, genietend van een biertje op het strand, concludeerden we dan ook dat we El Nido op een ideaal moment bezochten. Het stadje is sinds een paar jaar een populaire bestemming en is inmiddels voorzien van een handje vol restaurants en budget accommodatie. Resorts en dergelijk massatoerisme zijn nog in geen velden of wegen te bekennen, dus is de kustlijn nog onbedorven. Het is werkelijk een prachtig stukje aarde.

Uiteraard hebben we ook hier de diepten verkend. We bleken bij puur toeval ook nog bij de beste dive shop van het stadje terecht gekomen. We vielen met onze neus in de boter, want naast ons 2 niemand op de boot en zo konden we ook nog wat van de bekende eilandjes meepakken waarvoor je anders een aparte tour moest regelen. Daarnaast was onze dive master ontzettend begaan bij alle vissen en wist hij van allen de namen, die hij onder water op een bordje schreef, naast avontuurlijk ook erg leerzaam dus!
Omdat we tijdens onze duik ook de omliggende eilandjes hadden verkend, tijd over voor een dagje crossmotoren naar het afgelegen Nacpan beach. Gelukkig had onze motor behoorlijk wat pk, want de laatste kilometers was modder happen geblazen. Het resultaat mocht er zijn: Nacpan beach is een 8 km lang bounty strand, waarop misschien 20 mensen lagen gelukkig te wezen. Zelden hebben we zo'n mooi strand gezien tijdens onze reizen.

Na deze heerlijke dagen was het tijd om El Nido te verlaten, maar het relaxen hoefden we nog niet op te geven. Onze volgende bestemming, Port Barton, bracht namelijk meer van hetzelfde: zon, zee, rust en strand. Door de ligging (aan de vrij onbegaanbare westkust van het eiland) is dit dorpje moeilijk bereikbaar, en daardoor voelt het als een reis terug in de tijd. Tijdens de barre tocht over het eiland hadden we andere reizigers ontmoet, met wie we een gezellige avond hebben beleefd. Het geduld om meerdere dagen in een dergelijk verlaten chilloord te blijven hebben wij niet (serieus, wat doe je de hele dag als je daar 5, 6 dagen rondhangt?!?), plus er is nog genoeg te zien op dit eiland!

Onze laatste bestemming op Palawan was Puerto Princesa, de hoofd/enige stad van het eiland, en de nabijlegen '7th Nature Wonder of the World': de 8,2 kilometer lange ondergrondse rivier. Puerto is volgens de reisbijbels geen aanrader, maar wij hebben ons hier prima vermaakt. Het hielp dat ons hotel van iets meer gemakken voorzien was dan de voorgaande plekken. Hadden we al gezegd dat we alleen een koude douche hadden op dit eiland? Ditmaal een iets warmere douche, WiFi, airconditioning en 24 uur per dag stroom. De underground river is een massatoeristische attractie pur sang, maar niet zonder reden... de rivier tussen grotten van soms wel 65 meter hoog, met stalagmieten en -tieten (he he...), veel vleermuizen en beeltenissen van pompoenen tot heilige maria's... vast een dronken piraat die dat heeft verzonnen! Desalniettemin heerlijk om een dagje te schapen en gewoon achter je gids aan te lopen!

Na Palawan vlogen we naar de grote stad, Manilla. Veel reizigers proberen deze plek zo veel mogelijk te mijden, deze enorme stad kenmerkt zich door veel nieuwe hoogbouw en enorme winkelcentra maar ook heel veel armoede, smog en file. Gelukkig hadden wij een goede reden hierheen te gaan namelijk om Justin op te zoeken, een vriend van Tom. We werden heel gastvrij ontvangen bij zijn oom Rens en zijn vriendin Janice in een prachtige villa in Zuid Manilla. Rens heeft hier een worsten/stroopwafels fabriek waar Justin ook werkt, we hebben hier een geweldige rondleiding gehad, heel interessant om te zien hoe die worstjes worden gemaakt en uiteindelijk in de supermarkt belanden. Na al die rondleidingen door kastelen en tempels in Japan is een worstenfabriek ook wel leuk voor de afwisseling. Van aflevering tot aflevering heeft Justin ons vanaf de achterbank heel Manilla laten zien.

Naast de zon, zee strand en drukke stad Manilla heeft de Filipijnen ook een hele andere kant, namelijk de prachtige rijstterrassen in het noorden vlakbij het stadje Banaue. Omdat dit een stuk hoger ligt is de temperatuur wat aangenamer en uitermate geschikt voor een prachtige hike door de rijstterrassen. 2 flinke dagen stonden ons te wachten, want na de nachtbus uit Manilla zijn we gelijk aan de wandel gegaan om via Batad in Cambulo te komen. Deze wandeling bracht ons naast de rijstterrassen ook naar een prachtige waterval en bijzondere uitzichten. De 'makkelijke' route volgens de mensen in Batad bleek toch iets moeilijker te vinden waardoor we toch enigszins boven op de bergtoppen verdwaald waren. Gelukkig wist een allervriendelijkste man in een heel klein dorpje (lees 3 hutjes) wat we toevallig tegen waren gekomen ons te vertellen hoe we dan alsnog in onze eindbestemming moesten komen. En dat we ook een beetje door moesten lopen want anders zou het al donker zijn. Met gezwinde spoed, wat we de volgende dag met flinke spierpijn moesten afkopen, zijn we net voor de zonsondergang aangekomen in een prachtige lodge waar wij de enige gasten waren. Vroeg naar bed en de volgende dag voor dag en dauw na een flinke stapel pannenkoeken, onze hike voortgezet. Afgeschrokken door onze toch best spannende verdwaal actie hebben we een gids genomen om bij het volgende dorpje te komen. Na een wandeling van 7 uur terug in Banaue waarvandaan die avond onze nachtbus weer terug naar Manila vertrok.

Vrijdagavond heerlijk genoten van de laatste Filipijnse biertjes met Justin en een vriend die hier ook werkt. Eerst aan de baai van Manilla, met een prachtig ondergaande zon en daarna in een van de vele kroegjes met liveband en schaars geklede dames, het blijft wel Filipijnen natuurlijk. Vandaag vliegen we door naar Jakarta om onze 5 weekse reis door Indonesie te beginnen.

Zoals jullie wellicht hebben opgemerkt gaat het in deze blog veel minder over eten dan gebruikelijk? De hamvraag is natuurlijk, smaakt het eten een beetje in de Filipijnen? Nou, de meningen daarover zijn verdeeld. Men houdt hier erg van vlees en vis van de BBQ en dat is gewoon hartstikke lekker. De geuren van heerlijk gemarineerde speklapjes of gigantische gamba's en verse vissen uit de zee komen je op straat tegemoet en daarvan krijg je verdomd snel honger. Maar behalve dat is de Filipijnse keuken - in tegenstelling tot buurlanden als Vietnam, Thailand en Indonesië - weinig inspirerend. Rijst met ongedefinieerde stukjes kip of varken, veel orgaanvlees en een onverklaarbare liefde voor lechon, dat is een volledig gebakken varken waarvan de huid en het spek de delicatessen zijn. Dat laatste zorgt er dan wel weer voor dat goede stukjes varkenshaas hier voor 5 € per kilo in de supermarkt ligt... Verder hebben de Filipino's een ontzettend voorliefde voor suiker, waarmee ze (naar onze smaak) hun heerlijk verse fruit graag verpesten en het brood vaak zoet smaakt. Gelukkig heeft het toerisme ook goede buitenlandse restaurantjes met zich mee gebracht, en hebben we een aantal keer heerlijk Westers, Japans of Koreaans gegeten. Noemenswaardig nog de Japanse all-you-can-eat waar we afgelopen zaterdag ontbijt, lunch en diner in een megazitting hebben weten te proppen. Schandalig veel gegeten, maar het was erg lekker! Vitaminen komen binnen via de heerlijke mango's, bananen, ananas al dan wel niet geshaket, al met al heerlijk om weer in de Tropen te zijn!

Daarnaast heeft Filipijnen ons ook weer wakker geschud voor het reizen in ontwikkelingslanden: er zijn toch een aantal lessen die je even weer moet leren. Dat betekent, slechte wegen en onbetrouwbaar openbaar vervoer, pinnen wanneer de mogelijkheid zich aandoet, afdingen, koude douches en een paar uur stroom per dag, chaotisch verkeer, armoede op straat, weinig scholing en een hoop geduld. Dat is natuurlijk gelijk ook de charme van dit land, maar de manier waarop onze gastheren hebben leren om te gaan met het geduld en rust - wat de enige manier is waarop je hier succesvol kan leven - dwong ons respect af. Voor ons zitten de weekjes Filipijnen er alweer op, maar we hebben hier geweldig genoten van het land, het natuurschoon en de geweldige mensen! Absoluut zeker dat we hier nog eens terug komen. Het is geweldig dat we hier in tweeënhalve week twee keer zo hartelijk ontvangen zijn, en op deze manier het land hebben leren kennen.

Het is (uiteraard) weer eens een lang verhaal geworden. Wij stappen weer in het vliegtuig. Next stop: 5 weken Indonesië!