We schrijven zelfs ons eigen blog niet meer

"Ommie, Ommie! Wakker worden!" Het is bijna 22.00 uur, en Tom is na een lange dag duiken - en de dag daarvoor bijna net zo'n intensieve eerste instructiedag - redelijk kapot op bed gaan liggen en prompt in slaap gevallen. "Het was lekker, joh! Kom op, we moeten nog een paar dingen afspreken, voor morgen!" Floor ploft op hem neer, en Tom wordt grommend wakker: "Dino, doe eens normaal..." Denk niet dat Floor net wakker is. Floor heeft net zo'n intensieve duikdag achter de rug als Tom. En ze komt net terug van een Thaise massage van twee uur. Dus totaal ontspannen, en klaar voor een diepe en lange slaap. Denk je dan. Maar neen, eerst moeten nog een paar dingen geregeld worden. Tom heeft het vaker meegemaakt. Ok dan, nog even praten. Na nog geen vijf minuten enthousiast verder stuiteren, is Floor diep in slaap gevallen. En Tom wakker...

Even terug naar ons. Nadat we in twee weken door Nepal waren geraasd kwamen we moe maar voldaan aan op Bangkok. Een wens van Floor kwam op het vliegveld al in vervulling: een mannetje die met een bordje 'Ms. Florentina Peels & Mr. Tom Wijman' stond te wachten bij de uitgang. In een getunede partybus (met karoake-set, mochten we daar zin in hebben) zijn we richting Rob & Patricia gereden. We kwamen aan in een prachtig Victoriaans hotel en het leukste was natuurlijk dat Tom's ouders daar (met een biertje) op ons zaten te wachten. We hadden elkaar veel te vertellen, 5 maanden bijpraten!

Normaal gesproken zouden wij hier verder onze ervaringen delen, maar zoals jullie wellicht was opgevallen hebben we een gastschrijver. Rob weet altijd met veel passie en informatie een wederblog te schrijven bij onze reacties. Nu is hij gepromoveerd van reactie naar redactie. Aan hem de echte eer: het schrijven van ons reisblog, live vanuit de strandstoel op Koh Phangan.

We zijn hier nu 5 dagen, na eerst ook 5 dagen in Bangkok te hebben doorgebracht. We logeerden in het koloniale Eugenia hotel ("It is a home, not a hotel") aan de bekende straat Soi Sukhumvit, vlakbij een halte van de Sky Train. Het openbaar vervoer is prima geregeld, maar het drukke autoverkeer leidt tot massale verstoppingen, op bijna elk uur van de dag en avond. En wat hebben we allemaal gedaan? Best veel. We hebben een goede indruk van Bangkok gekregen, met name door de twee fiets- (en boot-) tochten van Co van Kessel tours. Een vijf uur durende tocht op maandag leidde ons door de smalle steegjes en markten van het centrum, een bonte potpourri van mensen, beesten, koopwaar, en ontelbare kleuren en geuren - niet allemaal even lekker, maar vaak ook wel. En als je dan in een lang lint van fietsers die mensen even belemmert in hun dagelijkse dingen, verwacht je dat ze tenminste verstoord opkijken af en toe. Ik bedoel maar, in Amsterdam zou je als toerist van je fiets getimmerd worden [al fietsend over de Kalverstraat], althans daar heb je een goede kans op. Niks daarvan hier. De mensen zijn en blijven heel vriendelijk, lachen en groeten, en de kinderen willen vaak je hand even aanraken.

Long tail boten voeren ons over de waterwegen in Bangkok en buitenwijken, en gaven een mooie indruk van het intensieve leven en verkeer op en over water. Daarnaast de ontelbare huisjes aan beide oevers, van laagwaardige nog net niet vergane bouwwerkjes tot luxueuze villa's met eigen tempel. Historisch ging alles over water, totdat het gemotoriseerde verkeer de overhand kreeg. Gelet op het continue verkeersinfarct in Bangkok centrum, is het goed dat de waterwegen ook nog volop gebruikt waren. Een hoogtepunt? Misschien wel de twee meter lange varaan die lui vanuit het water een trap opkruipt, om daar lekker in de zon te gaan liggen. Achter de spijlen van de trap, dus alleen maar een vage foto van kunnen maken.

De volgende avond hebben we nog een fietstochtje van drie uur gemaakt, en Bangkok by night gezien. Dezelfde mierenhoop van mensen, de grote bloemenmarkt - waar men de bloemenofferandes voorbereidt die elke dag gebracht worden naar de ontelbare Buddha tempels - en bezig met het bereiden van avondeten, voor zichzelf en ook voor heel veel anderen. Een hoogtepunt? We stopten even voor een maaltijd bij een van de kraampjes, en kregen een schaaltje gebakken rijst met rundvlees en een gebakken ei (sunny side up) voor 20 Baht. Da's twee kwartjes! En omdat het zo lekker was, kregen we nog een portie...

Tussen deze inspanningen in hebben we een dagje doorgebracht in Terminal 21, een groots winkelcentrum met een H&M en vele andere winkels. In deze enorme mall biedt ook ruimte voor leuke, kleine, bazaar-achtige winkels, waar Tom nog wat fraaie t-shirts vond.

Na de avondlijke fietstocht gingen we de volgende dag naar Thailand's oude hoofdstad Ayutthaya, een compilatie van min of meer gerestaureerde eeuwenoude tempels op ruim een uur rijden van Bangkok. Indrukwekkende gebouwen met stenen en (blad)gouden Buddha's onder een blikkerend hete zon. Een hoogtepunt? Een prachtige Thaise op een brommertje die onze chauffeur de weg wees voor de lunch, en met een stralende lach en heftig zwaaiend met haar hoed stopte bij een restaurant genaamd "One Love". Dat verzin je niet...

Het hoogtepunt van die dag echter was gepland voor de avond, en wel een diner op de bovenste verdieping (het dak) van het Banyan Tree Hotel. Na eerst nog een verfrissende duik in het eigen Eugenia hotelzwembad, met een cocktail en biertje erbij, gingen we tegen zessen op weg naar befaamde Vertigo restaurant. Dit, op de 61e verdieping gelegen restaurant, is beroemd om zijn keuken, maar vooral vanwege zijn spectaculaire uitzicht op de skyline van Bangkok. Vooral de kleurenwisselingen van de zonsondergang zijn prachtig. Schrijven over eten moet je eigenlijk aan Floor overlaten maar je bent gastschrijver of niet, dus proberen maar. Vooraf hadden Tom en ik een carpaccio van Wagyu rundvlees, dat smolt in je mond, zo mals. Het tweede gerecht was een trio rond foie gras. Hier mag dat kennelijk nog. Een terrine van foie gras paté met een klein vruchtje, een mooi stuk gebakken foie gras op toast en daartussenin een toast met een compote van gember en ananas met een stuk verse honingraat. Als zoet tegenwicht voor de smeuïge foie gras, wat een fantastische combinatie! Hoofdgerecht een malse beef tenderloin met groene groenten, puree en een jus met balsamicotonen. En voor toe een huisgemaakte tiramisu. Wijn? Een onder private label voor de Banyan Tree geproduceerde Chileense cabernet sauvignon. Ook heerlijk. De dames hadden een iets ander menu, genaamd "Pandora". Wij begonnen met een heerlijke tonijn avocado combinatie, maar wat anders dan jullie van Floor geproefd hebben. Terrine van rauwe tonijn, romige avocado en forel kaviaar. Fantastisch lekker! Als tweede gang werden we verrast met vrij leeg bord, wat na de schrik gelukkig nog werd gevuld met een heerlijke pompoensoep. Al dit lekkers werd begeleid door een chardonnay eveneens uit Chili. Wat een hoogtepunt, dit Vertigo restaurant!

De volgende ochtend hadden we de 09.00 uur vlucht van Bangkok naar Koh Samui. Vandaar met de boot naar Koh Phangan en daar zitten we dan. Het Anantara Rasananda resort is een prachtplek op een toch al paradijselijk bounty eiland met veel zon, blauwe luchten en schone zandstranden aan een heldere zee. De villa's zijn ruim en voorzien van allerlei luxe en gemak, ook voor ons (Patricia en Rob) is dit de mooiste en gerieflijkste verblijfplaats ooit. Genieten met een hoofdletter. Net verse koffie gekregen van Patricia, voor onder het schrijven, en ondertussen naar mooie muziek van de eigen i-Pod luisteren. Ja, een van de vele gemakken van onze villa is een dock voor de i-Pod.

Terug naar vandaag. Floor en Tom zijn vanmorgen met de boot vanaf Koh Phangan een eind de open zee opgevaren, om dan bij een geschikt rotseiland met veel koraal tot 16 meter diepte te gaan duiken. Best diep, voor een eerste keer, maar Tom en Floor bleken snelle leerlingen, dus ze kregen al snel vertrouwen van instructeur Lee. Ze hebben van 09.00 uur tot ca. 15.00 uur kennis gemaakt met de wonderlijke 360 graden onderwaterwereld en de prachtigste vissen en andere waterschoonheden gezien. Een mooie maar vermoeiende dag.

Daarna - oh toeval! - hebben ze Bart's goede vriend Pieter weer opgesnord. Ze waren deze half-Griekse globetrotter ook al in Sydney tegengekomen, en hij bleek, na een zelfgekozen 10 dagen retraite in een klooster van de zwijgende monniken, ook op Koh Phangan te zijn aanbeland. Hij was op een gehuurde scooter gesprongen en meteen naar het Anantara Rasananda resort afgereisd. Net op tijd om het dagelijkse Happy Hour mee te maken. Cocktails, lokaal bier en alle wijnen per glas voor de helft van de prijs. Daarna met de hele familie naar het lokale Baan Muay Thai restaurant, waar ze genoten van o.a. Pad thai noodles met kip, curries en crispy pork. Voor toe de bekende sticky kokos-rijst met verse mango, en alles voor slechts ruim 1.300 Baht (nog geen 35 euro!).

Inmiddels zijn we een dag of tien in Thailand, en zijn we blij dat we Tom en Floor weer even hebben kunnen vasthouden. En het doet ons goed te zien hoe goed ze zijn, en hoezeer ze het naar hun zin hebben, ook met elkaar. Ze redden het nog makkelijk, die laatste twee maanden aan het andere eind van de wereld. En dan zien we ze gelukkig allemaal weer.

Maar goed, die laatste twee maanden hebben we gelukkig nog! Helaas is onze gastschrijver inmiddels ontslagen, pardon, naar huis gevlogen. Wij, Floor en Tom, nemen vanaf hier het stokje weer over. Allereerst willen wij jullie natuurlijk meenemen met onze duikervaring. De eerder beschreven dag was namelijk onderdeel van onze 3-daagse PADI duikcursus, waardoor wij nu gecertificeerd duikers zijn! Onze derde en laatste dag gingen wij wederom met Lee de boot op, ditmaal voor een tweetal duiken naar 18m (maar 21m). Waar we de wereld nu vooral bovenwater ontdekken is er ook nog zoveel moois in de zee te zien. Duizenden vissen - vraag me niet welke -, maar in ieder geval een Dory, een Puff fish en heel veel Barracuda's. Naast de prachtige vissen, die door het zonlicht in het water glinsteren, waren er ook wat mooie koralen, anemonen en een grot. Een grot waar je op 18 meter diepte in ging en vervolgens op 6 meter diepte weer uit kon zwemmen. Technisch gezien ging het duiken ons ook prima af, we konden netjes alle tricks die we in het zwembad hadden geoefend en daarom hadden we veel tijd voor het recreatieve werk. Naast het zien van al het moois is duiken ook een heerlijk gevoel. Gewichtsloos zweef je eigenlijk door het water en de vissen zien jou ook als vis, absoluut niet bang of schrikkerig. Na in totaal 4 prachtige duiken (ongeveer 35 minuten per keer) bij Sail Rock en een weinig serieus schriftelijk examen hadden we hem, ons PADI open water diploma!

Het einde van deze cursus betekende voor ons ook dat ons verblijf op dit prachtige eiland er bijna op zat. Nadat onze laatste dag chillen ook veel te veel haast had, stonden we 's ochtends alweer op de boot ons resort uit te zwaaien.

Deze avond stonden we alweer te swingen in een ontzettend leuke jazz bar die Rob van een kennis getipt had gekregen. Na eerst heerlijk met zijn vieren te hebben gegeten hebben we van 2 live acts genoten. De laatste dag samen in Bangkok hebben we het gigantische Koninklijke Paleis bezocht. Geen toeristische attractie in Thailand zonder tempels, dus eerst natuurlijk naar de Koninklijke Kapel. Hier zit de befaamde Smaragden Boeddha, die ons een beetje aan de Mona Lisa deed denken... hij is namelijk maar 66cm hoog (en trouwens van jade). Maar goed, de tempel eromheen en de 11m hoge troon zijn ook zeker indrukwekkend. Het nadeel van dit hele complex is dat iedere nieuwe koning z'n stempel wil drukken, dus een groter, duurder of 'mooier' gebouw neergooit dan zijn vader. Het levert een nogal chaotische mengelmoes van goudglimmende architectonische pronkstukken op. Of het naast indrukwekkend echt mooi is, laten we maar even in het midden...

Onze twee weken met Rob & Patricia waren met deze dag helaas alweer ten einde. Zaterdag ochtend vertrokken zij met het vliegtuig weer richting het koude Nederland. Op naar de voor ons laatste etappe: Thailand, Laos, Cambodia en Vietnam!

Veel liefs,
Floor & Tom