In Bolivia is de klant nooit koning

Hola!

Al luisterend naar de carnavalshit die Tom's neefje Freek heeft geschreven (hij geniet nu al internationale bekendheid) beginnen wij dit blog. Het heeft even geduurd, waarvoor excuus, maar dat komt zeker niet omdat we lui waren maar juist omdat we het ontzettend druk hebben gehad de laaste anderhalve week.

Het laatste blog eindigde na de jungle, waarna we de studentenstad Cochabamba hebben bezocht. Hier gingen we op visite bij Daniel en May, vrienden die we tijdens de jungle trail hadden ontmoet. Superlief en ontzettend gastvrij hebben we 4 nachtjes bij hun gelogeerd. Het was heerlijk om even in een huis te verblijven, waar je lekker kan koken er gewoon plakband is en andere dingen die je mist in het hotelleven.
Uiteraard kon een bezoek aan deze studentenstad niet volmaakt zijn zonder een avondje goed stappen en dus zijn we zaterdagavond, gewapend met een fles Fernet (Argentijnse Jagermeister), de stad in gegaan! Na wat leuke kroegen eindigden we in een salsabar waar de nodige latijnse moves werden gepoogd te leren aan ons. Geen succes... als geen van jullie zal verbazen.
Dezelfde nacht heeft Tom met Daniel nog een opperste poging gewaagd de fles Fernet soldaat te maken onder het genot van een ouderwetse voetbaldiscussie. Het bed werd pas opgezocht toen de zon reeds was ontwaakt.

Een klassieke brakke zondag bood zich de dag daarna aan, het was genieten. Lekker uitslapen en dan een dag lang op sokken in een chillpak door het huis sloffen en voornamelijk alleen maar eten. Diezelfde avond werden we in de watten gelegd door een vriend van May en Daniel die tevens chef is en voor ons kwam koken. Pique Macho stond op het menu. Een pittige rundvleesschotel op een bedje van sappige frieten. Er ging veel liefde en finesse in het gerecht zitten wat resulteerde in een nachtelijk maal. Rond 12 uur 's nachts konden we aan tafel.

Uiteraard was de beurt de volgende dag aan ons om een traditionele Hollandse stamppot te bereiden. En dus stond netjes om 6 uur de hutspot op tafel met sappig gegaarde oma's gehaktballen. They loved it! Er werd meerdere malen opgeschept en bijzonder nederlands genoten. Om deze nederlandse traditie vol te houden, alsmede onze eigen nostalgie te koesteren hebben we de volgende dag gelunchd met dikke spek-kaas pannenkoeken a la Tom, the pancake master.

Na al dat eten, want eten doen ze veel in Cochabamba (zo'n 5x per dag), moesten de nodige vetjes uiteraard verbrand worden. Zo heeft Tom twee avonden op rij gevoetbald met Daniel en zijn team en heeft Floor als getrainde hobby in Nederland heerlijk met de zusjes van May gewinkeld.
Om toch iets cultureels aan ons verblijf toe te voegen hebben we het Casa de las Portales bezocht. Een koloniaal huis gebouwd door een lokale mijnbaron, die helaas (voor hem, niet voor ons toeristen) overleden is voordat hij het huis kon betrekken. Een prachtig huis naar Franse architectuur, zeer de moeite waard!

Woensdagavond, na een veel te lang verblijf, pakten we de bus naar Sucre. Daniel had heel lief ons aangeboden naar het busstation te brengen, maar wij hadden in deze dagen wel geleerd dat hij qua timing een ware latino is. Uiteindelijk was hij rond kwart over 7 bij het huis van May, om ons te brengen naar onze bus die om half 8 vertrok en waar we dus al om 7 uur hadden moeten zijn. Onze enige redding was het feit dat iedereen in Bolivia altijd overal te laat is, dus die bus vertrok echt niet voor 8 uur. Afijn, onwards to Sucre!

Sucre is de witte stad van Bolivia. Een prachtig onderhouden stralend wit centrum is het gevolg van een wet die verplicht dat ieder jaar het huis wordt geverfd. Omdat wij te lang waren blijven hangen bij onze vrienden hadden we in Sucre maar een ruime dag. Een vol programma dus: 's ochtends een bezoek aan gefossiliseerde voetstappen van dinosaurussen, vervolgens een heerlijke Chorizo worst op de lokale markt genuttigd en daarna via het park en langs de prachtige begraafplaats (vol grafengelen) naar het Casa de la Libertad. In dit huis is de onafhankelijksverklaring van Bolivia getekend en hier wordt hij nog steeds tentoongesteld. Daarnaast bevat het een mooie gallerij met alle staatsportretten van de 181 Boliviaanse presidenten (in slechts iets meer dan 200 jaar, zo slecht zijn onze coalities nog niet). 's Avonds hebben we wederom gedineerd in het hoogst aangeschreven restaurant van de stad, waar Floor de mooiste salade ooit op heeft, gedecoreerd met rozenblaadjes. Wat een heerlijk land is Bolivia wat dat betreft...

Na deze drukke dag hadden we nog steeds haast, we hebben namelijk op 5 februari een vlucht vanuit Santiago en nog genoeg plekken onderweg die we willen zien. Onze reis bracht ons naar Potosí, dé mijnstad in Bolivia. Een stad met een verhaal. Vlak na de kolonisatie werd hier namelijk de rijkste zilvermijn in de wereld ontdekt. Een paar jaar lang was Potosí het beloofde land voor gelukszoekers en even was het zelfs de rijkste stad ter wereld. Tegenwoordig is het zilver bijna opgedroogd, maar in de mijn wordt nog steeds gegraven naar andere mineralen. Het hoogtepunt van Potosí en de reden dat wij daar waren is een bezoek aan één van deze mijnen. Compleet in overall en met kadootjes voor de mijners (drank met 96% alcohol, sigaretten, cocabladeren en ja, ook dynamiet) bezochten wij deze mijn. Vooraf was vooral Tom gespannen omdat de mijnen nogal claustrofobisch kunnen zijn, en de gemiddelde Boliviaan ongeveer 40 cm kleiner is. Achteraf viel het gelukkig mee, we hebben een fantastische ervaring gehad! Enkele hoogtepunten: dynamiet die om ons heen afgaat in het complete donker, 96% alcohol drinken en prachtige verhalen van onze gids. De volgende ochtend hebben de het munthuis bezocht, waar de Spanjaarden het gewonnen zilver omvormden in munten. Tot 1951 was dit de plek waar het Boliviaanse geld werd geproduceerd, dus nog een interessant bezoek.

Onze volgende stop, en de laatste in Bolivia, is Uyuni en haar beroemde zoutvlakten. We waren vooraf door mede-reizigers gewaarschuwd voor het saaie dorp Uyuni, maar mijn god.. wat een kutdorp. Er is daar echt hélémaal niets. Zo snel mogelijk op tour naar de Salar dus. Diezelfde avond nog een tour geboekt voor de volgende ochtend en gelukkig dankzij een goede tip wel een lekkere pizza gevonden. De volgende ochtend allereerst wat schadeherstel... onze hotelkamer was al een ramp, waar we korting hebben bedongen door geld neer te gooien en weg te lopen, en bij aankomst bij onze agency bleek de Engels sprekende gids tevens de chauffeur te zijn en trouwens geen woord Engels te spreken. Tot overmaat van ramp bestond ons gezelschap uit ons en 4 Argentijnen, waarvan er precies één één paar woorden Engels sprak. Na ons akkefietje in het hotel begrijpen jullie dat Floor al niet te genieten was, dus deze grap kwam voor de mevrouw van de agency niet op het goede moment. Resultaat: wederom korting gekregen.

De tour naar de zoutvlakten was werkelijk spectaculair. Allereerst een bezoek aan hét meest beroemde stukje natuur van Bolivia. Normaal gesproken levert het verstoorde perspectief door de eindeloze witte vlakten veel grappige plaatjes op. Tussen december en april staat er echter een kleine laag water op de vlakten, wat betekent dat de geadverteerde 'grappige' foto's niet mogelijk zijn. Dat doet echter weinig af aan de ervaring: de kleine laag water zorgt voor akelig perfecte reflectie in het water van de rijen sneeuwtoppen aan de rand en het beeld van enkele tientallen jeeps en groepen toeristen op het water is prachtig.

Vervolgens bleek maar weer dat een tour van 3 dagen niet uit louter hoogtepunten kan bestaan. Een bezoek aan de Cementario de Tren was dan ook rampmzalig. Iemand in Uyuni moet hebben gedacht.. we moeten die toeristen nog een paar uurtjes vermaken tijdens onze tour, we hebben daar nog wat verroeste oude treinen staan, laten we het een nostaligische treinbegraafplaats noemen met de eerste treinen uit Bolivia. Vrij terecht maakte Floor eenmaal daar de opmerking dat een mooi geverfde, werkende NS trein een stuk bijzonderder zou zijn in Bolivia, dan dat antieke schroot wat ons werd tentoongesteld. Overigens was ook het voedsel tijdens deze tour een grote teleurstelling. Ik weet zeker dat enig huisdier in Nederland het niet weg zou krijgen, koude rijst met een karig blikje door de zon opgewarmde tonijn als lunch. Floor was chagerijnig.

De rest van onze dagen waren echter gevuld met hoogtepunten. Het gebied rond Uyuni is namelijk, in compleet contrast met de stad zelf, prachtig natuurschoon. Hoge toppen, helderblauwe meertjes gevuld met flamingo's, en spectaculaire vulkanische rotsformaties (die overigens na drie stops bij eenzelfde formatie een stuk minder impressive zijn, maar die drie dagen moeten toch vol). De laatste ochtend vroeg naar bloedhete kolkende geisers en afgesloten met een duik in afgekoeld (maar nog steeds heerlijk warm) water van dezelfde bron. De leefomstandigheden waren magertjes, maar absoluut een aanrader! Overigens waren onze Argentijnen, ondanks de taalbarrière, superleuke mensen en onze avonden waren gevuld met kaartspelletjes en, voor zover verkrijgbaar, drank.

Na bijna een maand Bolivia waren we enorm blij dat we Chili in het vooruitzicht hadden, echter de grens liet ons verlangen nog even duren. 's Morgens om 4 uur hadden we de bus richting de grens. Hier kwamen we rond half 9 aan en moesten we de nodige stempeltjes halen om Bolivia uit te gaan. Bolivia uit, betekent niet direct Chili in. 5 uur lang wachtten we in een niemandsland, zonder informatie, zonder eten (want met Bolivianos betalen kan natuurlijk niet in Chili en ook van wisselkantoren was geen sprake). Een bus die halverwege de woestijn stopte en daar moest wachten op de Chileense bus om ons allemaal naar de volgende grenspost te brengen. Afijn, 8 uur 's avonds waren we dan eindelijk in San Pedro de Atacama, onze eerste bestemming in Chili. Een heerlijk relaxt, zwaar overprijsd maar prachtig woestijnstadje vol natuurschoon.

Onze eerste stapjes in Chili zijn een wereld van verschil met Bolivia. Ontzettend modern hier! Onze tijd in San Pedro en de rest van Chili beschrijven wij in ons volgende blog.

Wederom bedankt voor het lezen en jullie reacties, het is heerlijk om iets van thuis te lezen!Veel liefs uit een zonovergoten (28 graden) San Pedro de Atacama,

Floor & Tom

p.s. meer foto's volgen heel snel.