Back on track... Japan

Konnichiwaaaaaaaaaaaaaa!

Na een jaartje studeren vonden we het weer genoeg geweest. Tijd om de rugtassen te pakken en de rest van de wereld te verkennen, voor zover we de laatste keer wat hebben over gelaten. We zijn weer aan een nieuw avontuur begonnen en wel 3 maanden: Japan, Filipijnen, Indonesie en Zuid-Afrika.

We beginnen in Japan. Inmiddels ruim een week geleden kwamen we aan in dit land van de rijzende zon. In a nutshell hebben we hier een paar dagen per fiets Tokio ontdekt, 2 dagen gebanjerd door de Japanse Alpen en traditioneel gerelaxt in een Ryokan toen de tyfoon over ons heen raasde. Omdat onze blogs bekend staan om haar uitvoerige culinaire beschrijvingen wijden wij hier een speciale alinea aan. Per slot van rekening gaat het ons (maar vooral Floor) toch echt alleen om of je hier lekker kunt eten.

Maar goed, eerst Tokio. Gezien we ook doorvliegen aan het eind van deze drie weken hebben we 'slechts' 2 dagen in deze hectische metropool doorgebracht. Op zoek naar ons eerste hostel werden we geconfronteerd met een probleem waar je eigenlijk al rekening mee houdt, maar pas echt merkt als je hier bent: je begrijpt werkelijk waar niets van de taal! In het geval van Japans betekent dat echter meer dan dat je de mensen niet kan verstaan... je kan geen bordjes, straatnamen en menu's lezen. En dan zeg ik straatnamen, maar eigenlijk doen ze daar hier niet aan. Je bent volledig overgeleverd aan beschrijvingen op internet, vriendelijke voorbijgangers en een flinke portie mazzel. Een combinatie van al die dingen bracht ons dan toch bij ons hostel en na ons eerste bak noodles zochten we al snel ons bed op.

Ueno en het nabijgelegen Asakusa waren de bestemming voor de eerste dag in Tokio. Als eerste deden we de Ameya-Yokocho markt (vrij vertaald: de snoepmarkt) aan, waar we ons tegoed deden aan Green Tea Kitkat - bijzonder, maar niet zo lekker als de echte Kitkat. De Senso-Ji tempel in Asakusa was weinig indrukwekkend, dus zijn we snel weer terug gegaan voor een wandeling in het park van Ueno gevolgd door een verplicht cultureel nummertje: het City Museum of Tokio. Helaas bleek men in het museum liever te kiezen voor kwantiteit boven kwaliteit, het overweldigend aantal expositieruimtes deed de kracht van het aanbod niet ten goede. Het meest bijgebleven is de bizar lange rij 's avonds bij de ingang, waar we (tot Tom's grote frustratie) nooit achter zullen komen waarvoor.

Onze tweede volle dag hebben we een oud-Hollandse traditie gevolgd: op de fiets de stad verkennen. Fietsen is iets wat wonderwel goed kan in Tokio. Fietsen met een kleine twist, want Japan zou Japan niet zijn als deze fietsen zonder elektra werkten. Made by Panasonic, jawel. En we moeten toegeven, zo'n elektrisch apparaat fietst best prima. Gezeten op ons vertrouwd vervoersmiddel zijn we richting het Imperial Palace gefietst, de weinig subtiele woning van de keizer en zijn familie. Hoewel de keizer nog geringe politieke invloed heeft, woont hij met zijn familie nog steeds in het mooiste stulpje van Tokio. Helaas kan je daardoor ook niet naar binnen, maar het gigantische open terrein te midden van deze enorme stad is desalniettemin een bijzondere plek om te staan. Eerder op de ochtend waren we naar de Tsukiji Fish Market geweest. Deze grootste visgroothandel ter wereld staat bovenaan menig rijtje aan bezienswaardigheden in Tokio. Niet alleen vanwege de enorme hoeveelheid vis die haar dagelijks over de toonbank gaat, maar vooral vanwege de mogelijkheid om de verste (en daarom misschien wel beste) sushi ter wereld te mogen proeven. Na deze actieve ochtend zijn we in de bus gestapt om het stadse leven te verruilen voor de natuur: op naar Matsumoto en de Japanse alpen.

Ons plan was om snel de bergen in te gaan en Matsumoto te laten voor wat het was, maar Moeder Natuur had andere plannen. Gelukkig spraken we genoeg Japans om mee te krijgen dat er de komende twee dagen een tyfoon over zou waaien. Niet de leukste tijd om door de bergen te lopen dus. Tijd voor een change of plans, en hoe beter een tyfoon uit te zitten dan in een traditionele ryokan. Een Ryokan is een traditioneel Japans hotel, denk aan lage stoeltjes, rijstpapieren wanden, kimono's slippers voor binnen, buiten en speciale voor naar de wc, groene thee, zen en slapen op een soort matje op de grond. De meeste ryokan zijn ook voorzien van een onsen: een natuurlijke warmwaterbron die heerlijke badjes van 41 graden vulde. Een Ryokan en Onsen hoort absoluut bij een Japan ervaring en waar wij dan ook maar gelijk van hebben genoten toen de voorspelde tyfoon ons de weg versperde. Overigens was de tyfoon bij ons inmiddels dermate afgezwakt dat zelfs van een storm geen sprake meer was. Ook hier werden we geconfronteerd met een taalbarriere: de ryokan was zodanig traditioneel dat niemand een woord Engels sprak en ons dus ook niet kon uitleggen hoe en wat. Vlak voor wij ons in kimono uit onze kamer begaven gelukkig net op tijd opgemerkt - dankzij onze travel guide - dat de kimono links over rechts gestrikt moet worden, rechts over links gebeurt louter als men iemand opbaart, pfjoew... net op tijd achter gekomen. Naast heerlijk badderen hebben we hier ook voortreffelijk (veel) gegeten. Goed om alles te proeven alleen prefereren we muesli met melk o.i.d. boven het traditionele ontbijt.

Klein (maar fijn) oponthoud en toen we fris en fit de ryokan verlieten was de tyfoon inmiddels overgewaaid. Via trein en bus begaven we ons naar het hart van de Japanse alpen: Kamikochi. In deze regio hebben we twee dagen geklauterd, gezweet, afgedaald en weer omhoog geklauterd. Om onze twee dagen te breken hebben we geslapen in een berghut, waar we gelukkig hier en daar door de taalbarriere geholpen werden door een zeer vriendelijke man. Na het ontbijt (geserveerd om 05:30...) zijn we begonnen aan het meest heldhaftige deel van onze hike: een bergpas waar we eerst met behulp van ladders en touwen nog 150 meter omhoog gingen met als resultaat een prachtig uitzicht. Bergtoppen waar je maar kijkt en aan beide kanten een bijna verticale afgrond (Tom: pap, had jij ook leuk gevonden). Vervolgens zijn we de uurtjes daarop 800 meter afgedaald door de prachtige herfstkleuren om uiteindelijk weer in Kamikochi te eindigen. Vanuit Kamikochi zijn we in een ruk doorgetreind naar Kobe, waar we momenteel verblijven. Over Kobe, Osaka en omstreken kunnen jullie weer lezen in ons volgende verhaal! Maar nu eerst: onze ode aan het Japanse eten.

Wie Japan zegt denkt sushi, tempura, tepanyaki, wasabi en sake. Dat is de luxe Japanse keuken die het Westen heeft gehaald. De overtuiging dat iedereen dat hier dag en nacht te kust en te keur eet viel dan ook een beetje in duigen, omdat deze maaltijden ook in Japan tot de luxe keuken behoren. De wisselkoers en de toch zeer welvarende economie van dit land maakt deze producten voor ons toch typerend als semi-budget backpackers geen dagelijkse kost. Desalniettemin, geen reden om ons te onttrekken aan deze lekkernijen maar ook lokale gerechten te testen.

Na ons bezoek aan de grootste visgroothandel ter wereld, aan de haven van Tokio hebben we ons na een flinke rij van 45 minuten in een van de befaamde sushi zaakjes weten te proppen. En het was het wachten waard. De meest verse en lekkere sushi die we ooit ophebben hebben we hier voor de neus van de kok die alles vers bereid heerlijk zitten oppeuzelen, een waar genot. Ook de diversiteit aan vis die hier op je rijst rust rijkt verder dan de tonijn, zalm en garnalen die ons bekend zijn. Ik zou zeggen zie het plaatje en begin maar met gokken, wij zijn er ook nog niet uit wat we op hebben.

De sashimi hier betreft niet alleen rauwe vis maar ook het malste rundvlees vaak in dunne plakjes die worden gefondued. Hiervan hebben we vooral in de Ryokan genoten waar we verwend werden met allerlei hapjes die de uitersten van de Japanse keuken aan ons voorstelden. Bij uitersten bedoel ik niet alleen zoet en zout maar ook aangenaam en onaangenaam, tofu pudding bleek bij ons beiden geen favoriet en ook de koude vis met rijst als ontbijt gaan we niet aan wennen denk ik.

De echte rundvlees experience staat ons nog te wachten aangezien we hard aan het sparen zijn voor een stukje Kobe beef, een exclusieve bloedlijn afstammend van het Waygu rund, wat bekend staat als het lekkerste rundvlees ter wereld. Loopt het water je al in de mond? Hierover het volgende blog meer.

Terug naar de alledaagse Japanse hap, die alhoewel wisselend vaak ook erg smakelijk is. Men eet hier (het zijn en blijven Aziaten) vooral rijst en noodles. De noodles (Soba) zijn nog wel het vermelden waard want deze zijn van boekweitmeel gemaakt en worden vaak ter plekke (als churros maar dan in kokend water) vers bereid. De warme variant vaak in een smaakvolle bouillon is erg lekker en doet ons denken aan de Pho uit Vietnam. Daarentegen valt de koude variant te dopen in soja wat tegen. Typisch Japans zijn ook de Bento boxen vol heerlijkheden als sushi, satetjes, gemarineerde kip, verse loempia's, etc. die je in de supermarkt kunt kopen en tijdens een van je lange treinreizen kunt oppeuzelen.

Ons voornemen om kort maar krachtige blogs te schrijven is bij deze wederom mislukt. Excuses.

Liefs en tot het volgende blog,
Tom & Floor