Het dak van de wereld

Namaste,

Allereerst zijn we sinds onze vlucht naar Nepal officieel geslaagd voor ons backpackersexamen. Gezien de lange overstap hebben we namelijk een nachtje geslapen op het vliegveld van New Delhi. Moet ook een keer gebeuren natuurlijk. Na dit nachtje overstap in India (waar we feitelijk gezien dus ook zijn geweest) kwamen we aan in het wat chaotische Kathmandu. Onze vlucht was al 1,5 uur vertraagd in verband met slecht weer in Kathmandu. Vol vertrouwen vertelde onze piloot dat er minimale landingsomstandigheden waren en we het maar gingen proberen. Erg geruststellend.

Kathmandu is eigenlijk een hele vieze stad. Veel onverharde wegen, afval en stromende modder als het heeft geregend. Als dit een goed beeld schept. Het geluid wordt vooral gedomineerd door luid getoeter en gerochel (waarvoor hier absoluut geen schaamte). Desalniettemin waren we beiden al direct verliefd op Nepal en binnen een dag is zij zeker naar de top 3 bestemmingen gestegen. De chaos van groentemarkten, prachtige stoffenwinkeltjes en op iedere hoek van de straat (voor zover er sprake is van straten) een klein tempeltje of ander religieus symbool, maakt het een kleurrijke stad. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam en spreken goed engels. Onze eerste dag hebben we ons laten meesleuren door de stad en uren gewandeld. Een bezoek aan het tempelcomplex op het Durbar square was onze eerste kennismaking met de Hindoe-cultuur. Onze gids vertelde veel over alle verschillende verbeeldingen van god die zij hier aanbidden. In Nepal zijn de mensen voor het overgrote deel Hindoeïstisch, maar ook het Boeddhisme kent veel volgelingen. Tegen de schemer bleken we behoorlijk ver van ons hostel te zijn gelopen en een avontuurlijke terugtocht door een onbekende, drukke en donkere stad bracht ons uiteindelijk terug naar waar we vertrokken waren. Uitgeteld van alle indrukken zijn we vroeg gaan slapen.

Het alarm rinkelde de volgende ochtend al vroeg, en gelijk begonnen bij Tom ook alle alarmbellen te rinkelen. Na lange tijd mentale voorbereiding en zelfs enig (niet geheel ongewenst) uitstel van Nieuw-Zeeland naar Nepal las de alarmtekst: TIME TO BUNGY! Samen met andere lotgenoten verzamelden we al om 5.45 AM bij het kantoor voor een 3,5uur durende rit naar The Last Resort. Tijdens deze rit alleen al stijgt de spanning behoorlijk, waarbij Tom bij iedere brug over een vallei begon in te schatten hoe hoog 160 meter eigenlijk is. Na een gevoelsmatig veel te korte rit kwamen we aan bij de brug. Stel je voor, 160 meter hoog, slingerend, onstabiel en zodanig open dat je er doorheen naar beneden kan kijken. Alleen over de brug lopen is al spannend genoeg, en dan moet je er ook nog vanaf springen... na een korte briefing kreeg je een nummer en werd je in een groep ingedeeld. Al snel bleek dat Tom in de laatste groep zat en dus flink zou moeten wachten. We konden op een speciaal platform lotgenoten bekijken, wat afwisselend kalmerend (iedereen springt, zo eng kan het niet zijn) en beangstigend (iedereen is bang als ze er staan, plus de soms afschrikwekkende kreten) werkt. Na een halve dag wachten mocht uiteindelijk Tom's groep op de brug gaan staan. Bleek ook nog dat van de groep Tom als een van de laatsten zou springen. Uiteindelijk zijn er 37 mensen voor Tom gesprongen en slechts twee na. Het is niet te beschrijven wat zo'n dag wachten met je doet, ongelooflijk spannend. Kost 10 jaar van je leven zo'n dag. De sprong zelf? Verschrikkelijk gaaf natuurlijk. En toch heel trots dat je het gedaan hebt. Maar nooit weer ;)!

Na dit helse avontuur hebben we de volgende dag de rust opgezocht. Weg uit het chaotische Kathmandu voor een rit naar de voetstap van de Himalaya, het zeer toeristische maar desondanks ontzettend relaxte Pokhara. Wellicht geïnspireerd door de waaghalzerij van Tom had Floor besloten hier te gaan paraglyden. Pokhara, gelegen aan een meer, met op een heldere ochtend de eindeloze sneeuwtoppen van de Himalaya op de horizon, een mooiere locatie voor een dergelijke activiteit is niet te bedenken. Gelukkig trof Floor het met een prachtige ochtend en om 9 uur werd ze opgehaald bij het hotel. Het paraglyden deden we vanaf een bergje iets hoger dan Pokhara. Waar Floor eerst vreesde dat je letterlijk van een klif af moest rennen viel het paraglyden qua spanning hartstikke mee! Een kleine aanloop van ongeveer 7 stappen deed je al zweven en de instructeur moest in de lucht vertellen dat we konden stoppen met rennen want we waren allang in de lucht. Paraglyden is enorm relaxt, je zweeft op de thermiek van de warme lucht. Je kan dus ook gemakkelijk omhoog en weer naar beneden vliegen. Hoe hoger we kwamen hoe beter de prachtige toppen van de Himalaya zichtbaar werden. Gelukkig waren we vroeg gegaan want ze werden steeds minder goed zichtbaar. Echt ontzettend gaaf. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan en Pokhara verkend.

Na deze relatief rustige dag zijn we de volgende ochtend per bus naar Naya Pul. Hier begon dan eindelijk datgene waardoor Nepal bovenaan Tom's lijstje stond, een 4-daagse trektocht door de bergen. Helaas bleek al snel dat twee weken Nepal veel te kort is om een trek te ondernemen naar Mt. Everest of het wereldberoemde Annapurna Circuit. Deze treks beginnen vanaf 12 dagen. Wij liepen de Gorephani - Ghandruk trek, met als hoogtepunt de beklimming van Poon Hill (bescheiden op slechts 3200 meter) waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt op de Annapurna-keten. Naast dit uitzichtpunt is het aantrekkelijke van deze tocht ook het feit dat je door allerlei bergdorpjes loopt, en slaapt bij de mensen thuis. De helft van alle huizen in deze dorpjes zijn omgetoverd in guest houses, wat qua kwaliteit kan variëren tussen een stal tot iets wat best op een hotel lijkt. En de uitzichten uit je raam 's ochtends zouden in Europa de prijs al snel doen vertienvoudigen. Hier slaap je echter, als je belooft ook in hun restaurant te eten, voor een paar euro per nacht. De prijzen en de menu's zijn overigens allemaal vastgelegd door de staat, waarschijnlijk zodat de dorpelingen elkaar niet kapot concurreren. Het hiken ging ons goed af, ondanks de flinke bergen. Nepal kent namelijk niet echt heuvels of iets wat tussen vlak en berg zit. Onze route werd dus gedomineerd door trappen (aangelegd dan wel natuurlijk) op en neer de bergen. Na 5-8 uur lopen waren we dan ook zeker moe en na om half 6 te hebben avond gegeten konden we met moeite tot 8 uur wakker blijven. Overigens is er ook niks waar je wakker voor hoeft de blijven want de dorpjes waar je slaapt zijn bijzonder saai.

Natuurlijk was de cultuur een leuke bijkomstigheid, maar wat vooral trekt aan de Himalaya is de prachtige natuur. Vooral 's morgens wanneer de wolken nog niet in de vallei zijn getrokken, wordt het uitzicht gevuld met groene bergen en prachtige blauwwit glinsterende sneeuwtoppen van bergen van ruim 8 km hoog. Het hoogtepunt van deze uitzichten moet Poon Hill zijn, maar helaas was het bij ons wat bewolkt en konden we niet alle bergen zien. Evengoed was het een prachtig uitzicht en een goed begin van de dag! Het natuurschoon hield niet op met witte sneeuwtoppen want we waren precies in het seizoen voor de bloeiende rododendrons. De bergkammen, fel roze gekleurd, gaven een beeldig contrast tegen de blauwe lucht. Deze dag stond ons nog een verassing te wachten... Toen we afzakten richting onze laatste slaapplaats kwamen we in een soort regenwoud terecht. Compleet anders dan we uit Zuid-Amerika gewend waren maar evengoed prachtig. Toen we voor en achter ons al heel lang geen mens hadden gezien hoorden we plotseling veel gerommel in de bomen. Het bos waar we doorheen liepen bleek vol te zitten met flinke grijze apen! Ze klauterden, slingerden en speelden en vonden het geen probleem dat we ze even observeerden =). Na 4 dagen op en af waren we behoorlijk uitgeput en opgelucht kwamen we weer aan bij ons startpunt. Inmiddels was ons ritme ook zodanig aangepast op het komen en gaan van de zon dat onze busrit van 7 uur 's ochtends totaal geen probleem vormde.

Vanuit de hoogte en relatieve koelte van Pokhara zakten we per bus af naar Sauraha, een stadje gelegen op de grens van het Chitwan National Park. Sauraha doet niet alleen qua naam denken aan de Sahara, wat een afgrijselijke hitte. Gelukkig waren we enigszins gewaarschuwd en hadden we geïnvesteerd in een kamer met airconditioning! Wisten wij veel dat vanwege de periodieke afsluiting van de stroom die airco het de helft van de dag niet zou doen... maar goed. Het Chitwan National Park is de jungle van Nepal en een goede plek voor het spotten van neushoorns, olifanten, apen, herten en andere dieren. Daarnaast was het ooit een goede spot om de Bengaalse tijger te zien, maar vanwege stropers en de politieke onrust zijn die naar buurland India verhuisd. Tegenwoordig trekt de belofte van tijgers nog steeds heel veel toeristen, maar de kans dat je er daadwerkelijk een tegenkomt is nihil. Gelukkig zijn in de dagen dat wij er waren andere beloften wel volledig ingelost. Binnen 5 minuten na aankomst zagen we onze eerste olifant. Niet zo heel bijzonder als je bedenkt dat men hier een olifant als vervoermiddel gebruikt zoals wij misschien paardrijden. Iedere boer heeft een grote garage waarin in Europa een tractor zou staan. Hier in Nepal zijn deze voor olifanten, weer eens wat anders.

Na een smerige lunch in ons 'resort' zijn we met onze gids en ons nieuwe groepje reizigers door het stadje gaan lopen. De komende 2 dagen was alles voor ons georganiseerd, een beetje lui, maar vanwege onze korte tijd in Nepal wel prettig dat we zelf niet meer op zoek moesten. We spotten onze eerste krokodillen in Nepal en dronken nog een biertje bij zonsondergang. De volgende ochtend begonnen we namelijk vroeg aan onze jungle-walk (ook waarschijnlijk omdat de ochtend het enige moment was dat dit nog dragelijk was, hadden we al gezegd dat het de hele dag ongeveer 40 graden was?). Onze wandeling begon in het Elephant Breeding Centre, vol lieve baby olifantjes (die evengoed 100 kg wegen bij geboorte). Respect voor de moeder olifant die een paar jaar geleden een tweeling heeft gebaard, 24 maanden zwanger van 200 kg! Grappig aan olifanten is dat je naast baby's ook kinderen hebt. De meeste dieren gaan van puppy richting volwassenen maar aangezien olifanten zo oud als mensen kunnen worden, hebben zij ook een zelfde groeicurve. Na deze softe olifantjes was het tijd voor het echte werk... Een jungle wandeling op zoek naar neushoorns! Nadat we eerst in de bosjes wat wilde zwijnen en hertjes hadden gezien, liepen we daarna met onze neus in de boter. Onze gids liep 5 meter voor ons en begon heftig te zwaaien dat we achteruit moesten. Nadat we tientallen meters verderop weer om het hoekje keken zagen we waarom. We waren bijna recht op een neushoorn afgelopen! Hoewel we stil moesten blijven en onze gids bleef herhalen hoe gevaarlijk het was, konden we wel enkele prachtige plaatjes schieten van deze dinosaurus. Wat een machtig beest! Onze jungle walk duurde overigens maximaal een uurtje, dus dat we zo dichtbij konden komen was echt mazzel!

Het wandelen door de jungle was overigens een heet werk, en we waren naderhand behoorlijk bezweet. Daar zou snel verandering in komen, want ook de olifanten moeten in bad. Deze lieve dieren hebben er totaal geen problemen mee dat een toerist even met hun mee baddert, en zijn zelfs zo vriendelijk om je een flinke douche te geven. Onze gids wees ons een leuke olifant aan en voor je het door had zat je op een olifant in de rivier te baden. Daar gingen we dan, met zijn tweeën klauterende we achterop de rug van een olifant. Hij hobbelde ons naar het midden van de rivier en daar kon het feest beginnen. Op commando van zijn baasje haalde hij diep adem door zijn slurf en spoot een douche van water over ons heen. Het hinderde de olifant totaal niet dat er twee mensen op z'n rug zaten, ook niet toen hij zelf even koppie onder wou. Daar lagen wij dus ook, in de rivier. Na een tien minuutjes badderen zat het er weer op, helemaal doorweekt maar wel lekker afgekoeld! Deze dag stond ons nog meer olifantenavontuur te wachten. Aan het einde van de middag gingen we namelijk op Olifant safari! Vanaf een speciaal Elephant Embarkment Platform klom je op de rug van zo'n enorm dier. We zaten met 4 personen in een soort bakje op de olifant. Het eerste gehobbel voelt wat onwennig maar na een paar stappen ben je er wel aan gewend. Misschien komt het omdat we zo hoog zaten, maar geen enkel dier kijkt er van op wanneer er een olifant voorbij komt met mensen op z'n rug. Sterker nog, waar ze een mens op de grond zouden aanvallen of zouden vluchten, interesseert het ze in dit geval helemaal niets. Dit betekent dus dat je veel dichterbij kunt komen dan te voet. Vanaf onze grijze vriend hebben we nog 2 neushoorns, enkele tientallen herten en een leguaan gezien. Maar zelfs als we niets meer hadden gezien was het nog leuk geweest, het idee dat je op een olifant door de jungle stapt. Wat een superervaring!

Nadat we 's avonds nog deelgenoot mogen worden van de 'prachtige' cultuur (dat wij in Nederland nog nooit een artiest uit Nepal hebben gehoord ligt echt niet alleen aan de afstand tussen onze landen, geloof ons) van het Tharu-volk dat rond het park woont, zijn we 's ochtends vroeg alweer doorgegaan op onze spoedreis door Nepal. Terug naar de hoofdstad Kathmandu en door naar het mooie Bhaktapur.

Om Bhaktapur te bereiken kan je natuurlijk een taxi nemen... Maar hoe beter de stad kennen door in een lokale bus te stappen. Een vies stoffig (niet APK-gekeurde) bus rijdt de stad rond en probeert zijn bus zo vol mogelijk te krijgen. Een jong mannetje hangt uit de bus en schreeuwt de bestemmingen om zo mogelijk nog meer passagiers aan boord te krijgen. In een (iets te) volle bus reden we uiteindelijk richting Bhaktapur.

Bhaktapur is een prachtig oud stadje vol met prachtige pleinen, tempels en soevernirswinkeltjes. Het deed ons een beetje denken aan Carcassonne voor degene die dat kennen. Hier rondlopen was echt een verademing, geen auto's in het centrum, mooie verharde wegen en geen afval! Een schone (lees mooi en schoon) versie van het luidruchtige Kathmandu. Gelukkig viel hier op culinair gebied ook iets te beleven. Deze stad staat namelijk bekend om haar 'King Curd' eigenlijk een hele simpele kwark. Maar zelden hebben we zo'n romige lekkere frisse kwark op als deze. Je koopt de lekkerste in achterafwinkeltjes waar je een klein aardewerk bakje met gekoelde kwark krijgt voor, ongeveer 20 eurocent. Heerlijk!

Na een fijne dag rondslenteren hebben we de bus teruggepakt en wat dagen vegetarische eten goed goedgemaakt. Het Everest steakhouse bewijst dat de wansmaak van inrichting niks te maken hoeft te hebben met de smaak van het geserveerde eten. De heerlijk malse en rode steaks die ze serveerden waren geïmporteerd uit India, omdat in Nepal wegens de vele Hindoes nog steeds een gevangenisstraf staat op het slachten van een koe. Wij hebben er in ieder geval flink van genoten en van het meer rood dan gebakken vlees zijn we zelfs niet ziek geworden =)

Onze laatste dag Kathmandu wilden we ook nog goed besteden en dus stond ons een druk programma voor de boeg. In de brandende zon van een warme ochtend klommen we de trappen omhoog richting The Monkey Temple. In werkelijkheid bekend onder een andere (onuitspreekbare) naam, maar in de volksmond genoemd naar haar vele brutale aapjes die al springend en slingerend de prachtige tempel sieren. Geen ijsje of broodje is veilig want ze komen het gewoon van je stelen! Toen we werkelijkwaar van de tempel waren afgesmolten (het was zo heet) zijn we richting het museum gegaan op Durbar Square. Een enorm museum over de geschiedenis van de monarchie van Nepal, de gehele huisraad van de koning en veel stoffige zwartwit foto's. Eigenlijk hadden we het al snel gezien maar de 9 verdieping hoge toren was nog zeker het uitzicht waard. 9 verdiepingen is erg hoog voor Nepalese begrippen en dus kijk je uit over de gehele stad en over het plein vol markt kraampjes en glimmende souvenir tempeltjes.

Na een heerlijke lunch van Mo:Mo's (dumplings: gestoomde rijstdeeg zakjes) zijn we richting The Garden of Dreams gegaan om even lekker uit te buiken. Een prachtig, hoog ommuurde tuin die de drukte van Kathmandu even doet vergeten. Schattige vijvertjes, verliefde mensen en een heerlijk cool briesje maakten ons klaar voor de volgende attractie. Per minibus reden we richting de Stupa, iets verderop in Kathmandu. Deze Boeddhistische stupa is de grootste van Nepal en als je ervoor staat maakt het een enorme indruk. Samen met de mediterende boeddhisten loop je met de klok mee langs het enorme wit met gouden complex om het goed te bekijken. Ook dit plein was een verademing wat Kathmandu betreft, prachtig schoon met lieve cafeetjes. Het deed ons een beetje denken aan het ronde plein in Siena, maar dan met veel fantasie ;)

Vroeg de volgende ochtend vertrokken we alweer richting het vliegveld om richting Rob en Patricia in Bangkok te vliegen.

Jullie zullen hebben gelezen dat we het behoorlijk druk hebben gehad deze 2 weken en dat het ook met moeite in een blog te proppen was.

Bedankt voor het lezen en tot het volgende blog, witte stranden, palmbomen, 29 graden zee en nog heel veel meer luxe!

Liefs,
Floor & Tom