Avontuur is ver te zoeken
Door: Floor en Tom
Blijf op de hoogte en volg Floor en Tom
25 Maart 2013 | Nieuw Zeeland, Wanaka
En wel heel ver, we hebben het over van 4 km hoogte uit een vliegtuig springen maar daarover later meer...
Lieve lezer,
Inmiddels zijn we alweer een klein weekje op het Zuid-Eiland van Nieuw Zeeland en hebben we het noorden en een groot deel van de Westkust al achter ons gelaten... Direct vanuit de pont zijn we richting Nelson gereden, de eerste 'grote' (groot is vergeleken met alle dorpen hier zeer relatief) plaats in het Noorden van het Zuid eiland. Een klein ochtendje hebben we in het stadscentrum gespendeerd met een wandeling langs de kerk en door de winkelstraat. Het weer was inmiddels weer lekker zonnig geworden na de toch onstuimige en regenachtige nacht. We hebben ons al eens uitgelaten over het genot van kamperen, nou... het kan nog erger... kamperen in de regen, wat een ramp!
Afijn, alles weer opgedroogd (gelukkig hebben we geen natte klamme tent bij ons) zijn we vanaf Nelson doorgereden richting het Abel Tasman National Park. Als eerste stop het kustdorpje Motueka. Hier verbleven we op een buitengewoon gezellige camping vol fruitplukkende hippies en ander in-geldnood-geraakte backpackers. Een bonte boel waar wederom de ready-to-eat noodles maaltijden in de keuken hoogtij vierde. Echter de prachtige natuur was niet wat ons in eerste instantie in Motueka deed verblijven. Met Nieuw Zeeland als HET land van de extreme sporten, stond hier onze eerste te wachten... Parachutespringen!
We kwamen aan bij een organisatie naast het vliegveld waar je de befaamde sprongen kon maken. Alsof je een brood ging halen bij de bakker, stonden we daar aan de balie en verkondigden we dat we graag een parachutesprong wilden maken. Of van 'willen' echt sprake was weten we beide tot op de dag van vandaag nog niet. Anyway, het moest er een keer van komen. Met de normaalste gang van zaken, net als bij de bakker, boekten wij onze dodensprong van de volgende middag in... het nagelbijten kon beginnen.
En de spanning werd voorlopig nog even opgebouwd. De sprong die wij eigenlijk om 13.30 die middag zouden maken werd uitgesteld met 2 uur aangezien de weersomstandigheden niet optimaal waren. Gelukkig waren we met een heel gezellige groep met nog 3 andere meiden en hebben we om enigszins te relaxen geluncht en koffie gedronken in het drop. Floor was hierdoor weer helemaal in haar element, want koffie drinken en taartjes eten met andere kletstantes, dat had ze al even niet gedaan. Vol verwachting reden we in de bus terug naar DE plek waar we zouden gaan parachutespringen. Helaas, kwam na in totaal 4 uur wachten de piloot met zijn eindoordeel, vandaag werd er niet gesprongen...
De spanning moest dus nog even opbouwen tot de volgende ochtend, 9 uur. De rest van de middag hebben we rondgereden opzoek naar een leuk wijnhuis. Nieuw Zeeland staat bekend om haar witte wijnen en vooral de Sauvignon Blanc, Chardonnay en Pinot Noir groeien hier goed. Een ieder van jullie zal wel eens een slokje Nieuw Zeelandse wijn ophebben. Tijd om de wijn van hier eens te proeven. De wijnhuizen zijn hier niet groot en kolossaal als in Zuid-Amerika en ook niet pittoresk en Bourgondisch als in Frankrijk, maar eigenlijk meer boerderij-achtige landerijen, omringd door (natuurlijk) schapen. De wijnen echter die wij hadden geproefd kunnen zich zeker meten met Zuid-Amerikaanse en Europeese equivalenten en vooral de Pinot Gris vonden we de moeite waard om mee te nemen.
Die avond hebben we aan een prachtige camping (we beginnen het kamperen zo langzamerhand te waarderen) aan zee geslapen. Waar de avond prachtig was door de storm die zich ver van de kust oven zee had verzameld, was de zonsopkomst de mooiste verassing. Omdat onze wekker al om 7.30 : TIME TO DIE, stond konden we vanuit onze camper genieten van een prachtige (wellicht wel laatste) zonsopgang boven zee. Echter was van lang genieten geen sprake, want we moesten richting het vliegveld, HET moment naderde.
Eenmaal aan op het vliegveld was de stemming goed, het weer was prachtig en de voorspellingen 'goed'. We konden vandaag springen! Snel begaven we ons naar de omkleed ruimte waar we een marsmannen-achtig pak aankregen. Het zweet kroop ons in de handjes want het was nu menens. Tussen nu ongeveer een half uur zouden wij, de een vlak na de ander, uit een vliegtuig donderen. We werden voorgesteld aan onze tandem (degene die meesprong) en de cameraman. Na in het pakje te zijn gehesen was het tijd voor het vliegtuigje. Een klein propeller-speelgoed-vliegtuigje doemde op uit de hangaar. Normaal gezien was dat vliegtuigje op zich al spannend en spectaculair genoeg, echter ditmaal diende het puur als shuttle naar ongeveer 4 km boven de grond.
Al stijgende met het vliegtuigje zagen we de grond steeds verder van ons verwijderen en HET juiste moment steeds dichterbij komen op de hoogte-horloges van onze tandems. Een vrolijke high five op het hoge moment deed ons vermoeden dat er wat ging gebeuren... Met een knipoog, angstige blikken en de laatste klikken aan je tandem, werd de deur (het halve vliegtuig) open geslingerd en kwam de ijzige kou van de hoge lucht het vliegtuig binnen. Tom zat het dichtste bij de deur en was dus als eerste aan de beurt... Terwijl Floor genoot van de angstige blik op Tom zijn gezicht (niet realiserende dat zij daar binnen 5 minuten uit het vliegtuig zou bungelen) was voor Tom het moment daar. Zonder een geavanceerde aftelmethode gingen ze daar. Tom (vast aan zijn tandem) en de cameraman duvelde naar beneden. Het ging zo snel dat je binnen enkelen momenten alleen nog zwarte stipjes met een rotvaart richting de grond zag gaan. Inmiddels zat ook Floor daar met haar voetjes uit het vliegtuig in de 'Oh shit...' fase. Binnen mum van tijd viel ook zij naar beneden. De koude wind die in enorme vaart langs je gaat is een bijzondere gewaarwording. Na een paar mooie posen (Superman) richting de cameraman in de 45 seconde vrije-val, klapte de parachute. Een letterlijke opLUCHTing want nu was het slechts een kwestie van relaxt afdalen. We sprongen vlak boven het Abel Tasman park en hadden dus uitzicht op, het prachtige park met de gouden stranden, het noord eiland, zuid eiland, besneeuwde bergtoppen en heel veel zee. Vrij vlekkeloos naderden we beiden de grond en de euforie was groot, WE DID IT!
Met de energie van de sprong en om de rest van de dag ook nog nuttig te besteden zijn we het Abel Tasman National Park ingegaan. Met een watertaxi zijn we via een prachtige route afgezet op een kleine 8 uur lopen van het stadje. De gids vertelde ons een mooi verhaal over het ontstaan van het national park, zo rond de jaren 40. Er waren toen al enkele huisjes waaronder een prachtig strandhuisje op een van de mooiste stranden. Dit paste niet helemaal in het beeld van natuurbeheer en dus kwamen zij met de eigenaar tot de volgende afspraak. Zo lang hij zou leven zou het huisje mogen blijven en na zijn dood zou het huisje ook gaan. De beste man is vandaag de dag in de 90 en komt iedere zomer terug naar zijn strandhuisje. Hij drinkt alleen maar gin-tonics en kijkt de hele dag naar mooie jonge dames in bikini... Een echt levensmotto doet hier haar werk, deze man is nog niet klaar met leven!
De hike was een idyllische wandeltocht langs afgelegen gouden strandjes met helder blauw water. Na 8 uur flink doorstappen hadden we het uitzicht wel gezien en kwam daar gelukkig, tegen de schemer, het einde in zicht. Deze 'drukke' dag verdiende ook een mooi einde en dus hebben we 's avonds heerlijk genoten van een menuutje McDonalds. Soms heb je daar gewoon trek in!
Na al dit avontuur was het tijd voor een dagje relaxen en dat kwam goed uit, we zouden als ware van roadtrip de Westkust afrazen. De Westkust van Nieuw Zeeland is prachtig, ruw en onbewoond. Dat is wat het ook de moeite waard maakt om door heen te rijden maar ook niet te veel te stoppen, op een paar ansichtkaart kiekjes na. Na een lange dag rijden kwamen we aan in Franz Joseph town, het dorpje vlak naast de befaamde gletsjer. De beschrijving van de camping was typisch voor dit gebied: 'set in native bush at the heart of town'. Een mooie camping midden in het regenwoud van Nieuw Zeeland met een BBQ en groot bubbelbad, wat een luxe... voor een camping. De volgende ochtend trokken we onze bergschoenen weer aan om aan de eerste hike richting de Franz Joseph gletsjer te lopen. Een leuke wandeling samen met onze hikende Duitse stelletjes die we al een paar dagen niet waren tegen gekomen. Deze gletsjer komt per dag 70 centimeter naar voren en we mochten dus niet te dichtbij komen. Op naar het volgende natuurlijke hoogtepunt: Lake Matheson. Na fijne wandeling rond het meer en een lunch op een prachtige uitkijk, was het tijd voor de laatste gletsjer. Fox Glacier is in tegen stelling tot Franz Joseph juist opgekropen in de afgelopen jaren. Dit zorgde ervoor dat je heel dichtbij kon komen en de kou van het ijs kon voelen alsmede het ijs kon horen kraken. Na deze wandeling was het hiken wel weer mooi geweest, mochten de teenslippertjes weer aan en gingen we richting Wanaka.
Na een prachtige rit langs Lake Wanaka met een ondergaande zon kwamen we tegen de avond aan op een mooi gelegen basic camping aan Lake Hawea. Leuk feitje van Lake Hawea is dat zij in 1958 is opgehoogd met maar liefst 20 meter en denk maar niet dat het een klein meertje is. Dit alles om de stroomcentrale vlak bij het meer te laten werken... een flinke operatie. We hebben een heerlijk nachtje geslapen onder de sterrenhemel en na een mooie zonsopgang zijn we relaxt richting Wanaka gereden. Wanaka was het eerste stadje wat we in tijden aantroffen, nee nog geen wolkenkrabbers helaas maar zowaar kroegjes met uitzicht op het prachtige meer. Na een fijn rondje hardlopen hebben we genoten van wat lekkere pintjes voor Tom en cidertjes voor Floor en hebben we daarna de BBQ maar weer eens aangestoken.
Wat overigens enorm opvalt aan het zuid-eiland van Nieuw Zeeland (hoewel het noorden er ook wel last van heeft) zijn de enorm dikke mensen. Dikbevolkt heeft hier duidelijk een andere betekenis want hoewel er ontzettend weinig mensen wonen telt zeker 50% van wat er in de supermarkt rondloopt dubbel. Het obesitas probleem neemt hier zeker vormen aan zoals we van Amerika gewend zijn. Overigens is dat ook niet zo gek met de eetcultuur die ze hier kennen. Op het vorige blog kregen we de reactie dat het weinig over eten ging en dat klopt ook, het is hier nu eenmaal niet zo smakelijk. Toch moeten we niet ontkennen dat de fastfood cultuur ook cultuur is en daarover dus nog enige uitleg. Ieder dorp heeft eerder een McDonalds dan een kerk. En niet alleen een McDonalds, hele fastfoodstreets met Burger King, Kentucky Fried Chicken, McDonalds, Pizzahut en Wendy's op een rij. En uiteraard een of meerdere fish en chips tenten die zij als eervolle erfenis van de Engelsen hier goed in stand weten te houden. Het is bijna een mooi uitzicht en ansichtkaart waardig, helaas zie je het ook terug in de bevolking. In muffins, taartjes en pastries zijn ze hier dan weer wel heel goed, maar ook niet bepaald goed voor de lijn. Wat betreft het eten hier komt het dus echt op onszelf aan en proberen we zoveel mogelijk te BBQen en gezonde maaltjes op de picknicktafel te krijgen. Uiteten is namelijk vaak geen smakelijker alternatief.
Tot hier ons blog, vanmiddag vertrekken we richting Queenstown en vervolgens naar het prachtige Milford Sound. Het paasweekend zullen we spenderen op een muziekfestival, Catlins River.
Fijne paas, bedankt voor het lezen en tot het volgende blog,
Liefs
Floor & Tom
Lieve lezer,
Inmiddels zijn we alweer een klein weekje op het Zuid-Eiland van Nieuw Zeeland en hebben we het noorden en een groot deel van de Westkust al achter ons gelaten... Direct vanuit de pont zijn we richting Nelson gereden, de eerste 'grote' (groot is vergeleken met alle dorpen hier zeer relatief) plaats in het Noorden van het Zuid eiland. Een klein ochtendje hebben we in het stadscentrum gespendeerd met een wandeling langs de kerk en door de winkelstraat. Het weer was inmiddels weer lekker zonnig geworden na de toch onstuimige en regenachtige nacht. We hebben ons al eens uitgelaten over het genot van kamperen, nou... het kan nog erger... kamperen in de regen, wat een ramp!
Afijn, alles weer opgedroogd (gelukkig hebben we geen natte klamme tent bij ons) zijn we vanaf Nelson doorgereden richting het Abel Tasman National Park. Als eerste stop het kustdorpje Motueka. Hier verbleven we op een buitengewoon gezellige camping vol fruitplukkende hippies en ander in-geldnood-geraakte backpackers. Een bonte boel waar wederom de ready-to-eat noodles maaltijden in de keuken hoogtij vierde. Echter de prachtige natuur was niet wat ons in eerste instantie in Motueka deed verblijven. Met Nieuw Zeeland als HET land van de extreme sporten, stond hier onze eerste te wachten... Parachutespringen!
We kwamen aan bij een organisatie naast het vliegveld waar je de befaamde sprongen kon maken. Alsof je een brood ging halen bij de bakker, stonden we daar aan de balie en verkondigden we dat we graag een parachutesprong wilden maken. Of van 'willen' echt sprake was weten we beide tot op de dag van vandaag nog niet. Anyway, het moest er een keer van komen. Met de normaalste gang van zaken, net als bij de bakker, boekten wij onze dodensprong van de volgende middag in... het nagelbijten kon beginnen.
En de spanning werd voorlopig nog even opgebouwd. De sprong die wij eigenlijk om 13.30 die middag zouden maken werd uitgesteld met 2 uur aangezien de weersomstandigheden niet optimaal waren. Gelukkig waren we met een heel gezellige groep met nog 3 andere meiden en hebben we om enigszins te relaxen geluncht en koffie gedronken in het drop. Floor was hierdoor weer helemaal in haar element, want koffie drinken en taartjes eten met andere kletstantes, dat had ze al even niet gedaan. Vol verwachting reden we in de bus terug naar DE plek waar we zouden gaan parachutespringen. Helaas, kwam na in totaal 4 uur wachten de piloot met zijn eindoordeel, vandaag werd er niet gesprongen...
De spanning moest dus nog even opbouwen tot de volgende ochtend, 9 uur. De rest van de middag hebben we rondgereden opzoek naar een leuk wijnhuis. Nieuw Zeeland staat bekend om haar witte wijnen en vooral de Sauvignon Blanc, Chardonnay en Pinot Noir groeien hier goed. Een ieder van jullie zal wel eens een slokje Nieuw Zeelandse wijn ophebben. Tijd om de wijn van hier eens te proeven. De wijnhuizen zijn hier niet groot en kolossaal als in Zuid-Amerika en ook niet pittoresk en Bourgondisch als in Frankrijk, maar eigenlijk meer boerderij-achtige landerijen, omringd door (natuurlijk) schapen. De wijnen echter die wij hadden geproefd kunnen zich zeker meten met Zuid-Amerikaanse en Europeese equivalenten en vooral de Pinot Gris vonden we de moeite waard om mee te nemen.
Die avond hebben we aan een prachtige camping (we beginnen het kamperen zo langzamerhand te waarderen) aan zee geslapen. Waar de avond prachtig was door de storm die zich ver van de kust oven zee had verzameld, was de zonsopkomst de mooiste verassing. Omdat onze wekker al om 7.30 : TIME TO DIE, stond konden we vanuit onze camper genieten van een prachtige (wellicht wel laatste) zonsopgang boven zee. Echter was van lang genieten geen sprake, want we moesten richting het vliegveld, HET moment naderde.
Eenmaal aan op het vliegveld was de stemming goed, het weer was prachtig en de voorspellingen 'goed'. We konden vandaag springen! Snel begaven we ons naar de omkleed ruimte waar we een marsmannen-achtig pak aankregen. Het zweet kroop ons in de handjes want het was nu menens. Tussen nu ongeveer een half uur zouden wij, de een vlak na de ander, uit een vliegtuig donderen. We werden voorgesteld aan onze tandem (degene die meesprong) en de cameraman. Na in het pakje te zijn gehesen was het tijd voor het vliegtuigje. Een klein propeller-speelgoed-vliegtuigje doemde op uit de hangaar. Normaal gezien was dat vliegtuigje op zich al spannend en spectaculair genoeg, echter ditmaal diende het puur als shuttle naar ongeveer 4 km boven de grond.
Al stijgende met het vliegtuigje zagen we de grond steeds verder van ons verwijderen en HET juiste moment steeds dichterbij komen op de hoogte-horloges van onze tandems. Een vrolijke high five op het hoge moment deed ons vermoeden dat er wat ging gebeuren... Met een knipoog, angstige blikken en de laatste klikken aan je tandem, werd de deur (het halve vliegtuig) open geslingerd en kwam de ijzige kou van de hoge lucht het vliegtuig binnen. Tom zat het dichtste bij de deur en was dus als eerste aan de beurt... Terwijl Floor genoot van de angstige blik op Tom zijn gezicht (niet realiserende dat zij daar binnen 5 minuten uit het vliegtuig zou bungelen) was voor Tom het moment daar. Zonder een geavanceerde aftelmethode gingen ze daar. Tom (vast aan zijn tandem) en de cameraman duvelde naar beneden. Het ging zo snel dat je binnen enkelen momenten alleen nog zwarte stipjes met een rotvaart richting de grond zag gaan. Inmiddels zat ook Floor daar met haar voetjes uit het vliegtuig in de 'Oh shit...' fase. Binnen mum van tijd viel ook zij naar beneden. De koude wind die in enorme vaart langs je gaat is een bijzondere gewaarwording. Na een paar mooie posen (Superman) richting de cameraman in de 45 seconde vrije-val, klapte de parachute. Een letterlijke opLUCHTing want nu was het slechts een kwestie van relaxt afdalen. We sprongen vlak boven het Abel Tasman park en hadden dus uitzicht op, het prachtige park met de gouden stranden, het noord eiland, zuid eiland, besneeuwde bergtoppen en heel veel zee. Vrij vlekkeloos naderden we beiden de grond en de euforie was groot, WE DID IT!
Met de energie van de sprong en om de rest van de dag ook nog nuttig te besteden zijn we het Abel Tasman National Park ingegaan. Met een watertaxi zijn we via een prachtige route afgezet op een kleine 8 uur lopen van het stadje. De gids vertelde ons een mooi verhaal over het ontstaan van het national park, zo rond de jaren 40. Er waren toen al enkele huisjes waaronder een prachtig strandhuisje op een van de mooiste stranden. Dit paste niet helemaal in het beeld van natuurbeheer en dus kwamen zij met de eigenaar tot de volgende afspraak. Zo lang hij zou leven zou het huisje mogen blijven en na zijn dood zou het huisje ook gaan. De beste man is vandaag de dag in de 90 en komt iedere zomer terug naar zijn strandhuisje. Hij drinkt alleen maar gin-tonics en kijkt de hele dag naar mooie jonge dames in bikini... Een echt levensmotto doet hier haar werk, deze man is nog niet klaar met leven!
De hike was een idyllische wandeltocht langs afgelegen gouden strandjes met helder blauw water. Na 8 uur flink doorstappen hadden we het uitzicht wel gezien en kwam daar gelukkig, tegen de schemer, het einde in zicht. Deze 'drukke' dag verdiende ook een mooi einde en dus hebben we 's avonds heerlijk genoten van een menuutje McDonalds. Soms heb je daar gewoon trek in!
Na al dit avontuur was het tijd voor een dagje relaxen en dat kwam goed uit, we zouden als ware van roadtrip de Westkust afrazen. De Westkust van Nieuw Zeeland is prachtig, ruw en onbewoond. Dat is wat het ook de moeite waard maakt om door heen te rijden maar ook niet te veel te stoppen, op een paar ansichtkaart kiekjes na. Na een lange dag rijden kwamen we aan in Franz Joseph town, het dorpje vlak naast de befaamde gletsjer. De beschrijving van de camping was typisch voor dit gebied: 'set in native bush at the heart of town'. Een mooie camping midden in het regenwoud van Nieuw Zeeland met een BBQ en groot bubbelbad, wat een luxe... voor een camping. De volgende ochtend trokken we onze bergschoenen weer aan om aan de eerste hike richting de Franz Joseph gletsjer te lopen. Een leuke wandeling samen met onze hikende Duitse stelletjes die we al een paar dagen niet waren tegen gekomen. Deze gletsjer komt per dag 70 centimeter naar voren en we mochten dus niet te dichtbij komen. Op naar het volgende natuurlijke hoogtepunt: Lake Matheson. Na fijne wandeling rond het meer en een lunch op een prachtige uitkijk, was het tijd voor de laatste gletsjer. Fox Glacier is in tegen stelling tot Franz Joseph juist opgekropen in de afgelopen jaren. Dit zorgde ervoor dat je heel dichtbij kon komen en de kou van het ijs kon voelen alsmede het ijs kon horen kraken. Na deze wandeling was het hiken wel weer mooi geweest, mochten de teenslippertjes weer aan en gingen we richting Wanaka.
Na een prachtige rit langs Lake Wanaka met een ondergaande zon kwamen we tegen de avond aan op een mooi gelegen basic camping aan Lake Hawea. Leuk feitje van Lake Hawea is dat zij in 1958 is opgehoogd met maar liefst 20 meter en denk maar niet dat het een klein meertje is. Dit alles om de stroomcentrale vlak bij het meer te laten werken... een flinke operatie. We hebben een heerlijk nachtje geslapen onder de sterrenhemel en na een mooie zonsopgang zijn we relaxt richting Wanaka gereden. Wanaka was het eerste stadje wat we in tijden aantroffen, nee nog geen wolkenkrabbers helaas maar zowaar kroegjes met uitzicht op het prachtige meer. Na een fijn rondje hardlopen hebben we genoten van wat lekkere pintjes voor Tom en cidertjes voor Floor en hebben we daarna de BBQ maar weer eens aangestoken.
Wat overigens enorm opvalt aan het zuid-eiland van Nieuw Zeeland (hoewel het noorden er ook wel last van heeft) zijn de enorm dikke mensen. Dikbevolkt heeft hier duidelijk een andere betekenis want hoewel er ontzettend weinig mensen wonen telt zeker 50% van wat er in de supermarkt rondloopt dubbel. Het obesitas probleem neemt hier zeker vormen aan zoals we van Amerika gewend zijn. Overigens is dat ook niet zo gek met de eetcultuur die ze hier kennen. Op het vorige blog kregen we de reactie dat het weinig over eten ging en dat klopt ook, het is hier nu eenmaal niet zo smakelijk. Toch moeten we niet ontkennen dat de fastfood cultuur ook cultuur is en daarover dus nog enige uitleg. Ieder dorp heeft eerder een McDonalds dan een kerk. En niet alleen een McDonalds, hele fastfoodstreets met Burger King, Kentucky Fried Chicken, McDonalds, Pizzahut en Wendy's op een rij. En uiteraard een of meerdere fish en chips tenten die zij als eervolle erfenis van de Engelsen hier goed in stand weten te houden. Het is bijna een mooi uitzicht en ansichtkaart waardig, helaas zie je het ook terug in de bevolking. In muffins, taartjes en pastries zijn ze hier dan weer wel heel goed, maar ook niet bepaald goed voor de lijn. Wat betreft het eten hier komt het dus echt op onszelf aan en proberen we zoveel mogelijk te BBQen en gezonde maaltjes op de picknicktafel te krijgen. Uiteten is namelijk vaak geen smakelijker alternatief.
Tot hier ons blog, vanmiddag vertrekken we richting Queenstown en vervolgens naar het prachtige Milford Sound. Het paasweekend zullen we spenderen op een muziekfestival, Catlins River.
Fijne paas, bedankt voor het lezen en tot het volgende blog,
Liefs
Floor & Tom
-
25 Maart 2013 - 08:39
Mamanon& Pakees:
Lievies, ik lees hier toch weer een overwegend positief verhaaltje!Okay, iedereen weet dat camperen in de regen niet je van het is, maar als t nooit regent waardeer je het vast niet als t zonnetje weer lekker schijnt!wij hebben afgelopen donderdag ook weer ns bij mc donalds gegeten, gewoon, omdat je er soms zo' n trek in hebt ( en geen zin om te koken) ;-). Wat jammer dat er weinig culinaire hoogstandjes te vinden zijn; maar daar zijn jullie ook zelf schuld aan!!!! Jullie kunnen zelf zoooooooooo lekker en gezond koken dat je wel een beetje sterren kok nodig hebt om dat te evenaren. Hahaha ( en dat op een pitje/ bbq )! Wij zijn gister op de verjaardag van Jasper en Jorres geweest, heel gezellig, iedereen was van de partij ( de kids speelde lief buiten -5 of boven, je zou denken dat het geen kinderfeestje was!) zongagochtend zouden we nog naar Lot gaan, maar die was tot wel heel laat uitgeweest, dat haar eerst gezegd hebben te gaan slapen!verder kabbelen wij deze week uit om eerste paas af te rijzen naar frankrijk, lievies we hebben contact! Wie verstopt zondag bij jullie de eieren? Moeten wel mooi geverfd zijn, heb je weer 2 toppics hahaha dikke kussen xxxxxxxxxxxxxxxpap&mamxxxxxxxxx -
25 Maart 2013 - 10:11
Bob En Marlou:
Hi, lieverds,
Weer met veel plezier , jullie verhaal gelezen . En wat weer onvergetelijke gebeurtenissen .
Hier heerlijk weer al n tijdje , gisteren 24 Gr.
Heerlijk in de grand jardin gezeten !! De amandelbomen bloeien , dus t leven is goed in ons dorpje .
As zondag , Pasen , komen je ouders en Lotte weer deze kant uit !! Altijd gezellig !! Hoop dat zij t ook treffen met t weer , voorspelling niet zo goed , maar hier weet je t nooit he ??
Nu blijf genieten !! Dikke knuffel van ons . Bob marlou en de beestenboel !!!❤❤❤❤❤ -
25 Maart 2013 - 12:18
Daphne:
Hallo Tom en Floor,
ik heb een tijdje jullie blog niet gelezen en ben er vanmorgen eens goed voor gaan zitten!! Ik heb zelfs de koffie bij Annet afgeslagen. Ik begrijp dat Nieuw Zeeland wel een hele andere ervaring is dan het temperamentvolle Zuid Amerika!! Maar ja dan waardeer je straks het hectische Azie (?) misschien des te meer of..... je waardeert Nieuw Zeeland met terugwerkende kracht (ha, ha). Ik had al wel de indruk gekregen dat er wat meer tijd "over" was aangezien er mailtjes en reacties op facebook komen :).
De sportieve uitstapjes klinken/ lezen wel heel cool!! Terwijl ik zat te lezen over de aanloop naar de parachutesprong kreeg ik zelfs de kriebels in mijn maag!!
Hier is het bijna niet meer uit te houden van de koude wind, zal toch heel wat!!!!! compensatie zon vergen van de weergoden de komende maanden!!!!! Of ik blijf gewoon de rest van het jaar zuurkool eten:)
Dikke knuffels en tot de volgende keer. (Begint nu toch wel lang te duren tot er weer eens fysiek contact is.)
Veel plezier!!!!
Daphne en Co -
25 Maart 2013 - 20:39
Geesje:
Floor en Tom, wat stoer parachutespringen! Echt respect hoor, doodeng!
Mooi verhaal weer.
Liefs! -
25 Maart 2013 - 21:25
Rian:
Wat een 'hoogtepunten' die jullie meemaken,
super gaaf, blijf genieten dan doen we dat ook weer van jullie mooie verhalen,
enne niet teveel eieren eten met pasen...
xxgr -
25 Maart 2013 - 22:23
Doenja:
Ha Floorrie en Tom!
Heerlijk om met jullie mee te mogen reizen via deze verhalen en fantastische dingen die jullie meemaken. Jullie verhalen zijn vaste prik voor mij als ik in de trein van of naar den haag ga, soms kijken medepassagiers me een beetje gek aan als ik moet grinniken als jullie schrijven over een gepassioneerde Tom wanneer het gaat om games of een genietende Floor vijf minuten voor haar eigen sprong!
Geniet ervan, dan genieten wij wel van jullie verhalen!
Liefs
Doenja -
27 Maart 2013 - 08:16
Irene:
Mijn reactie is kort maar krachtig: top verhaal geniet met jullie mee!! -
27 Maart 2013 - 08:29
FHPeels-Drogendijk:
Lieve schatten,Wat heb ik weer genoten van jullie verslag.Het hoogtepunt was denk ik wel de parachutesprong.Jullie moesten nog een nachtje slapen,voordat jullie aan de sprong konden beginnen.Wat een ervaring.Leuk dat jullie het paasweekend naar een muziekfestival in Catlinsriver gaan.Na Pasen kunnen jullie af gaan tellen,Australie is dan aan de beurt.Nog hele fijne dagen en ik hoor weer van jullie.Liefs oma Frans. -
28 Maart 2013 - 21:04
Marijke Roggeveen:
nou ja, zeg ... avontuur ver te zoeken? parachutespringen vind ik nogal wat! effe voor vogel spelen!jullie schrijven prachtige verhalen die ik met plezier lees.wees blij met elk zonnetje, dat hebben we hier ook wel maar bij en temp. van -4 en harde wind. de enige die dat leuk vind is mijn hond! tot schrijfs maar weer grt marijke -
02 April 2013 - 17:44
Rob:
Een zeer late reactie van mijn kant, en zal het kort houden. Zal proberen er eerder bij te zijn, bij de volgende blog.
Nelson is echt wel een stad, want de nr. 2 plaats van Nieuw Zeeland qua grootte - althans in 1858...
Een aantal plekken kon ik overigens niet vinden op Wikipedia, zoals Franz Joseph town en Matueka (de laatste naam is weer wel bekend als hopvariant).
Tenslotte, je doet er inderdaad goed aan om dit soort avonturen achteraf te melden. Sommige oudertjes hebben liever "after the fact confessions" dan voorkennis over hachelijke zaken zoals parachutespringen, bungeejumpen, zwemmen met haaien en haasje over met krokodillen. Heel attent!
De laatste keer dat ik jullie zag via skype zagen jullie er geweldig uit.
Ik wens jullie dat je goed blijft en veel liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
