Dan dacht je dat het hiervoor over eten ging...

Jullie dachten dat wij hiervoor veel over eten schreven...

Momenteel zijn we op het punt het eerste grote deel van onze reis af te sluiten. Morgenavond pakken wij namelijk het vliegtuig naar Nieuw Zeeland om daar 6 weken het land van de hobbits en schapen te verkennen. Heel veel zin in en waarschijnlijk een kleine cultuurshock.. het hectische van Santiago de Chile naar het kalme, vriendelijke Nieuw Zeeland. Eerst een lange reis, we vertrekken dinsdagavond en komen pas donderdagochtend aan! Nee hoor, we gaan natuurlijk over de datumgrens dus we missen een dag in ons leven. De 27e februari 2013 bestaan wij niet, een bizarre gedachte. Zelfs aan de andere kant van de wereld kennen we mensen, want aan het begin van onze trip zien we Victor & Pauline en aan het eind kunnen we op bezoek bij Tom's achternicht Emma, die in Christchurch woont.

Maar goed, genoeg over de toekomst. Tijd om twee tijdelijke reisgenoten erbij te halen. De afgelopen twee weken hebben wij, zoals gezegd aan het eind van ons vorige verhaal, gebaad in luxe met de ouders van Floor, Kees en Manon.

Na een innig weerzien op het vliegveld na onze slopende tocht door Patagonia, was het tijd om de ouders wat bij te brengen over het reizende leven door Zuid- Amerika. En hoe kan deze introductie aan het reizen beter dan door te wachten. Want geduld hebben we inmiddels. Onze auto ophalen was een goede introductie aan Kees en Manon: tranquilo latino. Afijn, we konden hem meenemen en zelfs de hotelkamer was binnen een uur na aankomst al beschikbaar. En na 5 dagen in een tentje was dat hotel echt een paradijs. Bedden, warme douches, dikke handdoeken, wat een luxe...

Na een heerlijk middagje slenteren door de stad was het 's avonds tijd voor een positieve introductie aan dit gebied. Floor had haar ouders namelijk hierheen gelokt met beloftes over wijn en steak, dus gingen we naar het beste steakhouse van Santiago: Las Vacas Gordas. Klinkt indrukwekkend, tot dat je een beetje Spaans leert. Het vertaalt namelijk naar restaurant 'De Dikke Koeien', weinig subtiel. Gelukkig hadden ze wel verstand van vlees grillen, want het smaakte uitmuntend.

De volgende dag bracht een korte autorit ons naar de prachtige havenstad Valparaiso. Valparaiso ligt als een kom rond de zee, het lijkt veel op Collioure (voor onze lezers die met deze zuid-Franse badplaats bekend zijn). Toch staat deze stad niet bekend om haar mooie stranden of gezellige boulevards. De prachtige heuvels zijn gevuld met kleurrijke cityart. Een waar walhalla voor de getalenteerde graffitikunstenaars. Hopelijk geven de foto's jullie enig beeld van de schoonheid van deze stad waar Floor en Manon uiteraard gelijk verliefd op waren. Waar kunst en economie doorgaans geen logische combinatie is, is Valparaiso naast kunstenaarsstad ook de belangrijkste havenstad van Chili. Vanaf de heuvels heb je een prachtig uitzicht op de kleurrijke stad met daarachter de bedrijvige haven, waar containerschepen af en aan varen.

Een tweede reden waarom Valparaiso zo'n succes was is de cuisine. Wij krijgen nog wel eens commentaar dat onze blogs veel over eten gaan, maar als je twee weken op vakantie bent met Kees en Manon is er zeker geen ontkomen aan. Bijdeze vast de waarschuwing dat fragmenten uit dit blog het water in je mond zal doen lopen.

Gelukkig (of niet geheel toevallig, Floor had immers het hotel uitgezocht) bevond ons hotel zich zo'n beetje midden tussen de beste restaurants van de stad, en hier hebben we dankbaar gebruik van mogen maken. Heerlijke visgerechten, bijpassende wijnen en vleesgerechten voor Tom, die ondanks verwoede pogingen nog steeds geen echte vis-eter is. Met trots kunnen we mededelen dat we bij 'toeval' (Floor koos ook de restaurants) de top drie van TripAdvisor na 2 dagen al achter onze kiezen hadden.

Vlak naast de stad ligt de badplaats Vina del Mar, origineel gebouwd als luxe 'get away' voor rijke Chilenen uit Santiago. Heerlijke, kilometerslange stranden die hun oude glorie nog steeds hebben. Ook de zeer mooi onderhouden stad en boulevards getuigen van een welvarende bevolking. De reden voor ons bezoek was de duik in de Pacific, want waar in La Serena de kwallen nog in de weg lagen kon hier niets Tom meer tegen houden. Zwemmen in de Pacific: CHECK! Later bleek dat het goed was dat we Vina del Mar deze dag bezocht hadden. De middag hierna zagen we namelijk een fixe bosbrand vanaf onze heuvel die toch zeker delen van Valparaiso en Vina del Mar in as heeft gelegd. Gelukkig geen gevaar voor ons en de schade bleek de volgende dag te zijn beperkt tot een hoop boompjes, een paar huizen maar geen doden. Onze laatste ochtend hebben we een bezoek gebracht aan een van de huizen van de excentrieke dichter Pablo Neruda, zeker bekend onder de lezers onder onze lezers. Een ware verzamelaar van objecten uit alle hoeken van de wereld en daardoor een erg interessante binnenhuisarchitect. Zijn huizen, waarvan San Sebastian de bekendste, zijn grote trekpleisters in Valparaiso.

Na het relaxte Valparaiso was het tijd om Argentinië te gaan verkennen. Via een leuk natuurgebied waar we gevieren onze eerste 'hike' hebben gemaakt en een vogelspin hebben gespot, reden we richting de Andes. Hier stond een bijna Boliviaanse grensovergang ons te wachten. Na 5 uur, 29 haarspeldbochten, 4 douaneposten en 100 km achter scheurende vrachtwagens waren we dan eindelijk in Uspallata. Deze stad ligt dicht bij de grens en wordt 's winters omgetoverd tot waar ski-oord. Nu in de zomer heeft het vooral veel weg van het Boliviaanse equivalent van Uyuni, weinig inspirerend dus.

De volgende ochtend zijn we dus zo snel mogelijk vertrokken naar het veel aantrekkelijkere Mendoza, u kent het wel van de wijnflessen =). De route was al een vroeg hoogtepunt. De lokale route die we namen bracht ons, na enige twijfels van Kees, recht door een natuurpark waardoor onze twee nieuwe reisgenoten hun eerste llama-achtigen hebben gespot. De lange rit naar beneden (we waren immers 29 bochten omhoog gereden bij de grens) gaf een prachtig uitzicht over de Andes en de achterliggende vallei van Mendoza.

Mendoza is een heerlijk moderne stad, die door het wijntoerisme haar stempel op de wereldkaart heeft gezet. De stad is inmiddels zo groot dat zelfs straatnamen 3 keer worden gebruikt. Je voelt hem al aankomen, een hels karwei om het hotel te vinden. Afijn na wat rondrijden hebben we het hotel gevonden waarna we een eerste stadswandeling door Mendoza maakten. De wijn en spijs heeft maakt de bewoners een soort uber-Bourgondiers. De winkels zijn namelijk gesloten van 1 tot 5 en je moet die tijd wel gebruiken voor een uitgebreide lunch en een kleine siësta. Wij waren al snel geacclimatiseerd. Een diner op het terras drukte ons wel weer met de neus op de feiten dat we in Zuid-Amerika waren. Na bezoek van wat opdringerige kleine jongens, die wapperde met flyers aan onze tafel, constateerde Kees snel dat zijn iPhone weg was. Een ijzeren blik van de ober deed de jongens gelukkig tot bezinnen komen en ze legde de iPhone netjes terug. We hebben het maar gehouden dat ze hem 'even wilde lenen'.

De volgende dag was het tijd voor onze eerste echte ontmoeting met wat Mendoza te bieden heeft. We bezochten de relatief kleine bodega (wijnhuis) Ruca Malen, vertaald als het huis van de jonge vrouw. Je hebt het hier al snel naar je zin... Na een interessante rondleiding gingen we aan een prachtig gedekte tafel met uitzicht op de wijnvelden en een net besneeuwde Andes. De tafel was gevuld met 5 grote wijnglazen met bijpassend 5-gangen menu. Het eten was heerlijk, evenals de wijnen. Frankrijk moet met haar cuisine en wijnen zeker op haar hoede zijn voor wat ze hier aan de andere kant van de wereld voor heerlijks kunnen brouwen. De meningen van de tafel waren verdeeld maar Argentinië staat wat mij betreft 1 - 0 voor op de Franse keuken.

De rest van onze dagen in Mendoza waren gevuld met soortgelijke verwennerijen... maar dit moest wel gecompenseerd worden door enige fysieke arbeid. Gelukkig zijn ze in dit gebied zo vriendelijk de wijnhuizen op fietsafstand van elkaar te bouwen, dus de dag daarop hebben we per fiets een stukje cultuur geproefd. Want niet alleen wijnhuizen zijn hier het bezoeken waard. We hebben ook een bezoek gebracht aan een historische chocolade, likeur en jam boerderij gebracht alsmede een traditionele olijfolie fabriek. Bij beiden kregen we een leuke uitleg en rondleiding die ons zeker veel heeft bijgebracht over het productieproces. Naast wijn konden onze bierliefhebbers hun hart gelukkig ophalen bij de 'Beergarden' die ook op de route lag. Naast huisgebrouwen bier konden ze hier ook prima Empanadas bakken. Uiteraard was deze fietstocht niet compleet zonder het bezoeken van een bodega en zo hebben we Trapiche bezocht. Een enorm wijnhuis met een jaarlijkse productie van zo'n 44 miljoen. De gepassioneerde sommelier gaf een interessante rondleiding en verzorgde een heerlijke wijnproeverij aan het eind.

Wat opvalt hier in Argentinië is dat alle wijnhuizen nieuw, commercieel en vrij fabriek-achtig zijn. Waar je in Frankrijk nog wel idyllische wijnkastelen aantreft is hiervan sneller sprake van uitvaartcentrum-achtige betonnen tombes. Tijdens de rondleiding hebben we geleerd dat dit te danken is aan de opkomst van de cola en het bier rond 1950. Door het grote gebruik van deze producten raakte de wijnindustrie volledig in verval wat resulteerde in veel faillissementen. Pas rond begin jaren 90 met haar piek rond 2000 hebben voornamelijk Europeanen het leven weer geblazen in de meeste wijnhuizen. Doormiddel van export en lokale reclame voor de wijn is het gebied in een kleine 20 jaar omgetoverd tot wijnproducent van wereldformaat.

Het hotel waar we de volgende nacht in sliepen was midden in het Gooi van Mendoza, wat in een oogopslag verklaarde waar het verdiende geld van de wijn momenteel verblijft. Deze dag hebben we tevens een bezoek gebracht aan Salentein: het wijnmerk van een van de Nederlandse gebroeders PON. Deze chique wijnen maakte onze verwachtingen hoog van deze bodega. De binnenhuisarchitectuur kwam deze verwachting zeker na. Helaas liet de krenterige Nederlandse mentaliteit ons mindere wijnen proeven dan we in Nederland ophebben, helaas pindakaas. Een proeverij van Norton (ons bekend uit het Albert Heijn-schap) deed meer verassen. In tegenstelling tot andere proeverijen, waar je vaak 3 soorten wijn proeft, hebben we hier juist 3 dezelfde wijnen op. Het proces van metalenvat naar houtvat naar 12 maanden in hout + 12 maanden op fles gerijpte malbec-wijn, was heel bijzonder om te proeven.

Ook de lunch na Salentein maakte een hoop goed. Een leuk restaurantje vlak aan de weg tussen de wijn landschappen maakte ons wederom verliefd op de Argentijnse mentaliteit. Alvorens het bestellen vroegen we of ze creditcard accepteerden wat helaas niet het geval was. In twijfel of we genoeg cash bij ons hadden stelde de uiterst vriendelijke ober ons gerust met de gevleugelde woorden 'We're not gonna leave people hungry for money'... wat een heerlijk land.

Na al deze heerlijkheden was het helaas tijd om Mendoza weer te verlaten. Kees en Manon hadden immers over twee dagen hun vlucht en gezien de onvoorspelbaarheid van grensovergangen hier was het niet verstandig dit op het laatste moment te laten aankomen. De grensovergang was dit keer echter een stuk gemakkelijker, en ook deze rit was spectaculair: eerst de Puente del Inca, een natuurlijk gevormde brug in de bergen en vlak voor de grens een prachtig uitzicht op Aconcagua, de hoogste berg van het westelijk halfrond.
Slechts enkele uren later reden we Santiago alweer binnen.

Eerder schreven we al dat Kees en Manon hierheen zijn gelokt met de belofte van steak en wijn. Een specifieke wens van Kees moest echter nog in vervulling komen: het eten van het mooiste stukje koe ter wereld. Google heeft gelukkig alle antwoorden, en een kleine zoektocht leerde ons dat dit type vlees komt van de Wagyu-koe, en jawel, dit was te krijgen in het restaurant waar we de eerste avond hadden gezeten, Las Vacas Gordas. De Wagyu-koe komt oorspronkelijk uit Japan en is geroemd vanwege zijn malse vlees, dat tot perfectie wordt gerijpt door massages (geen grap, deze koeien worden gemasseerd), klassieke muziek en het laten drinken van bier. Het moge duidelijk zijn dat we twee keer in dat restaurant hebben gegeten.

We hadden nog een dag door te brengen rondom Santiago, en eerder was door ons verschillende bronnen een wijnhuis in de buurt aangeraden. Casas del Bosque is bekend om haar witte wijnen en doet qua kwaliteit absoluut niet onder voor hun Argentijnse buren. Een mooiere en typerendere afsluiting voor onze gezamenlijke reis is niet mogelijk. Die avond zijn we nog even de populaire uitgaanswijk Bellavista in gedoken voor een drankje (van honger was namelijk amper nog sprake).

De daaropvolgende ochtend hebben wij na twee gezellige en lekkere weken helaas weer afscheid genomen van Floor's ouders. Zij maakten zich op voor een 20-uur durende reis terug naar het koude Nederland, en wij doken terug de stad in voor nog een paar daagjes Santiago. Deze dagen kenmerken zich door lekker uitrusten, laatste boodschapjes, een bioscoopbezoekje en (kleine) hapjes. Verder weinig te melden dus, maar jullie hebben al genoeg te lezen!

Sorry voor het lange verhaal, maar laat Floor over eten schrijven en het einde is nooit in zicht. Wij hopen wel dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten door de beschrijvingen en foto's.

Liefs en tot in Nieuw Zeeland!

Tom en Floor
- Dit blog is geschreven vanaf een nieuwe iPad - yay!