Torres del Pain

Na de verschrikkelijke grensovergang van Bolivia van Chili was het beloofde land dan daar. Vol verwachting gingen we naar onze eerste bestemming in Chili, hopende dat het zou zijn waar we naar verlangden en wat we verwachtten. San Pedro de Atacama is een klein dorpje in het Noorden van Chili aan de voet van de Andes. Het staat bekend om haar prachtige omgeving en relaxte sfeer. Een hippie walhalla vol gestrande wereldreizigers die na het zien van dit plaatsje een nieuw thuis hadden gevonden. De straten zijn stoffig en onverhard en er rijden geen auto's, de sfeer is heerlijk relaxt en het is hier heerlijk warm, net waar we aan toe waren.

Het hostel wat we daar aantroffen was mooi en luxe. We realiseerden ons hier dat de standaard van comfortabel, die we onszelf in Bolivia hadden aangemeten, geen westerse meer was. In Chili klopt alles weer, schone WC's, toiletpapier, geschilderde muren, klantvriendelijk personeel, lekker Westers en daarvan genoten we! Helaas waren de prijzen ook gelijk niet meer wat we van Bolivia gewend waren.. gewoon weer Westers van aard, ongelofelijk wat is het hier duur vergeleken met Bolivia, maar het is het waard, meer dan waard.

Gelukkig konden we in San Pedro ook gelijk onze andere Nederlandse behoefte vervullen, fietsen! We hebben een volle dag mountainbikes gehuurd waarmee we de Valle de la Luna hebben bezocht. Een futuristische vallei vernoemd naar haar maanachtige landschap. Het is midden in de woestijn en daarom erg droog en zonder enige vorm van begroeiing. Heerlijk om doorheen te fietsen en vooral heeeeel heet zo in de zon. Al fietsende kwamen we Marleen en Diego tegen, Marleen uit Amsterdam en Diego uit Chili. Een prachtig stel, grenzeloos verliefd, en beide ontzettend vriendelijk. Met wat Engels, wat Spaans en een hoop handen hebben we samen veel tijd doorgebracht. Al 's ochtends hadden wij voorgenomen tussen 12 en 2 (vanwege de hevige zon) niet te fietsen, maar uiteraard kwam daar helemaal niets van. Na de lange dag fietsen was een gepaste beloning zeker op zijn plek dus hebben we ons die avond heerlijk bezat met Borgonas. Een fantastisch sangria-achtig drankje gemaakt van rode wijn, aardbeien en een Zuid-Amerikaanse hoeveelheid suiker.

Tijd om het echt laat te maken hadden we echter niet, want de droom van Floor zou de volgende ochtend in vervulling gaan, Sandboarden! Met zijn drieën (Tom nuttigde nog een extra tukje deze ochtend, van het bed naar de hangmat, heerlijk) stonden we 's morgens om 10 uur, in korte broek, bovenaan een zandduin, op een snowboard. Echt een supergave ervaring, je gaat niet heel hard omdat het zand je flink probeert af te remmen, maar je glijdt heerlijk smooth van de duin af. Helaas is de ski infrastructuur hier nog onontwikkeld en moet je dus na iedere afdaling van 2 minuten, 20 minuten door het zand omhoog klauteren alvorens je volgende afdaling te kunnen beginnen.
Diezelfde middag nog een gezellige lunch met Diego en Marleen waarna we na wat chillen in het hostel in de bus richting La Serena zijn gestapt.

17 uur later arriveerden we in La Serena, een kustplaats tussen San Pedro de Atacama en Santiago in, waar we na 2 maanden eindelijk weer de Pacific weer als uitzicht hadden. Daar trokken we in een gezellig partyhostel met rooftop terras en leuke mensen, precies waar we zin in hadden. Na een heerlijke parrillada, onze eerste Chileense mixed grill, zijn we bij het hostel nog aangeschoven bij een latenight BBQ. Om het toch enigszins gezond te houden zijn we de volgende dag op mountainbikes de kust langs gefietst. Helaas liet de zon zich niet zien en ook Tom zijn duik in de Pacific moest nog langer op zich laten wachten. Enorme kwallen waren tevens aan het baden namelijk en maakten het gevaarlijk en vrij onmogelijk om daartussen te gaan zwemmen... helaas nog geen Pacifc voor Tom. Gelukkig konden we de Pacific wel proeven en heeft Floor genoten van een heerlijke Empanadas Mariscos (hartige appelflap met zeevruchten) en verse Ceviche (rauwe ingemaakte vis). Tom hoefde niet te verhongeren hier aan de kust, want ook voor de hotdog liefhebber kennen ze hier hun specialiteit: de Completo. Een complete hotdog met quacamole, tomaat, saus, saus en saus.

La Serena was maar een spoedbezoek, want de volgende ochtend zaten we alweer vroeg in de bus richting onze volgende bestemming, Santiago! Een kleine 7 uur langs de kust door droog en bijna steppe-achtig landschap bracht ons in Santiago. Hoewel velen niet erg gecharmeerd zijn van de stad was de eerste indruk voor ons zeker positief. Een schone stad met een prachtig metronetwerk en een minimale geluidsoverlast van sirene's, toeters en ander stadse geluiden. Ons hostel was heerlijk 'zen' met binnentuin met fontein, glaasjes komkommerwater en een paar gestrande Nieuw-Zeelanders op zoek naar werk in Santiago. Het was hier fijn en rustig. Na een flinke stadswandeling door Santiago was het tijd om de supermarkt te plunderen. De volgende ochtend stond onze vlucht naar Patagonia op de planning waar we 5 dagen houdbaar eten voor in moesten slaan... we hebben nog nooit zo lang voor het noodle/rijst/risotto rek gestaan. Maar uiteraard kon zelfs 5 dagen hiken onze appetijt niet weerhouden en dus had Floor prachtige dagmenu's samengesteld vol vitamientjes, stevige koolhydraten en zelfs wat vlees zo nu en dan. Voor ons geen droge pasta, basta.

Voor dag en dauw waren wij op het vliegveld om richting Punta Arenas te vliegen, het zuidelijkste vliegveld van Chili, vlakbij Antarctica. Een drukke dag, want het plan was om die volgende ochtend al in het Torres del Paine national park te staan, ons doel voor deze dagen. Ons plan hier was namelijk om de zogenaamde 'W' te hiken, een wandeltocht (oftewel 'hike' in vaktermen) van 5 dagen en 4 nachten langs prachtige valleien, sneeuwtoppen en gletsjers. Het is overigens mogelijk in dit park 'gewoon' in een bedje te slapen iedere dag, maar wij lieten ons natuurlijk niet kennen.. na een heerlijk nachtje slapen in het hostel stonden wij de volgende ochtend, met tent, slaapzakken en 5 dagen voedsel, klaar voor onze tocht.

Samen met onze mede-gekken (want geen normaal persoon bedenkt het om 5 dagen, 20 km per dag met 20 kg op je rug, te gaan wandelen) stapten we eerst in een bus en vervolgens in een boot om gedropt te worden bij ons startpunt, het idyllisch blauwe Lago Pehoe. Na ons eerste opwarmprakje hebben we de eerste etappe van de 'W' getackled, richting de indrukwekkende Glacier Grey. De voorgeschreven 3,5 uur werd al snel 4,5 uur, wat onze moed voor de overige dagen van de tocht tot een dieptepunt deed zakken. Deze eerste wandeling was namelijk het opwarmertje. Flinke rukwinden tegen maakten het behoorlijk zwaar lopen (de wind in Patagonia is zo legendarisch dat het zelfs een bijnaam heeft: God's bezem), en daarnaast had een bosbrand een aantal jaren eerder het gebied verwoest, dus echt mooi was het ook niet. Toch stug doorgestapt, en heel opgelucht ons tentje opgezet vlakbij de gletsjer.

Gelukkig voor Tom, want het was zijn idee daar te zijn en dus ook zijn schuld dat het nouja, kut was die eerste dag, went het lopen snel en wordt naarmate je meer eet gelukkig de rugtas ook lichter. Toen zelfs de omgeving weer groen werd begon zelfs Floor het leuk te vinden. Dat kwam goed uit, want de dagen daarna hebben we een stuk meer gelopen dan die (bijna fatale) eerste dag. Onze tocht bracht ons langs heldere meren, riviertjes gevuld met spa blauw en prachtige valleien naar het beroemde mirador (uitzicht) over de Torres themself: drie granieten torens die boven het park uitsteken. De laatste twee dagen waren we er zowaar goed in geworden, dat lopen, wat betekent dat we voor zonsondergang en zonsopgang naar de Torres zijn geklauterd, een prestatie die zelfs respect afdwong bij de meest fanatieke hikers die we daar zijn tegen gekomen. De beklimming werd beloond met een magisch uitzicht.

Want mensen kom je daar zeker tegen. Het bleef een sport om de verschillende types te observeren die een dergelijke tocht ondernemen: van doorgewinterde hikers die het jammer vinden dat niet meer dan 700 meter op een dag stijgt (quote: 'Ja, het is hier wel koud soms, maar Antarctica was veel kouder.'), de stelletjes waarvan de jongen het duidelijk veel leuker had dan zijn vriendin (ik denk dat wij hier onder gerekend mogen worden) tot de mensen die met kniebrace nog een keer de uitdaging willen aangaan en niet willen bekennen dat hun lijf er eigenlijk veel te oud voor is. Het meest genieten waren toch de dagjesmensen die je hijgend en puffend onderaan de berg tegenkwam... een beetje leedvermaak van onze kant toen wij op de laatste dag triomfantelijk naar beneden liepen, maar gelukkig waren we (nog net) niet zo gemeen om te zeggen: 'Succes! Je moet nog maar 5 uur naar boven.' Toen we op die laatste dag beneden aankwamen was er wel sprake van een geniaal businessconcept: onderaan de berg stond namelijk iemand te wachten met warme hotdogs. Wij namen er beiden eentje, maar ik heb medeavonturiers voor hun vierde zien gaan.

Volbracht hebben we het uiteindelijk wel, en daar mogen we best even trots op zijn. 5 dagen lopen met je eigen proviand en je eigen slaapplek op je rug (we voelden ons schildpadden hoewel onze flitsende snelheid anders deed vermoeden), bijna 90 kilometer (en zeker niet vlak) en 4 nachten in een tentje, het was wel een onderneming... maar ongelooflijk prachtige omgeving en zeker geen spijt.

Na dit avontuur konden we wel wat rust gebruiken, en we zijn op onze wenken bediend. Onze reis is namelijk tijdelijk uitgebreid naar 4 reisgenoten, omdat Kees en Manon (Floor's ouders) hier 3 dagen geleden zijn gearriveerd. Van een tentje naar een prachtig appartement en van opwarmvoedsel naar heerlijke restaurants, het is even ouderwets puur genieten. Een dagje extra in Santiago en nu in de heerlijke kunstenaars- en kuststad Valparaiso, en straks naar de prachtige wijnen en steaks van Mendoza, maar daarover weer meer in ons volgende verhaal!

Wederom bedankt voor het lezen! Wij genieten nog steeds optimaal hier van onze reis. Over een kleine twee weken ons laatste verslag uit Zuid-Amerika, want na deze twee weekjes vliegen wij de 26e door naar Nieuw-Zeeland!

Dikke kussen,
Tom en Floor