El Hospital, Machu Poncho & Feliz Ano

Buenos Dias Amigos,

Allereerst wensen we jullie een heel gelukkig 2013 toe! We hopen dat jullie viering minstens net zo mooi was als de onze hier in Cusco, maar daarover later meer.
We spoelen even ruim een week terug en gaan verder waar we bij ons andere blog waren gebleven.

Vorige week zaterdag hebben nog wat sightseeing gedaan in Cusco en we zijn onder andere naar het Koricancha complex geweest. Een oude Inca tempel die door de Spanjaarden is omgebouwd tot katholieke kerk. Het levert een bijzondere mix op van beide culturen. De rest van de dag hebben we doorgebracht met Leon, kopjes Coca thee gedronken en vooral lekker rustig aangedaan i.v.m. wat we toen nog dachten... de hoogteziekte.

Want, zondagochtend werd Tom ziek wakker en was er geen sprake meer van een 'beetje' hoogteziekte. Met lood in de schoenen besloten we een dokter raad te plegen. We waren bang dat de dokter zou adviseren dat we zouden moeten afzakken, de enige oplossing bij erge hoogteziekte, wat zou betekenen dat we onze reisplannen zouden moeten beperken tot 3000 meter. Het gesprek met de dokter nam snel serieuzere vormen aan, en binnen no time lag Tom in een ziekenhuisbed aan het infuus met uitdrogingsverschijnselen. Het 'goede' nieuws: geen hoogteziekte, het slechte nieuws: een bacteriële infectie (salmonella). De kwaliteit van de kliniek was gelukkig erg goed, met zeer vriendelijke en leuke zusters. De goede zorgen kwamen tot uiting met een knuffel en een kusje bij iedere dienstwisseling, en ook Floor mocht blijven slapen. Uiteindelijk heeft dit 'avontuur' ons drie dagen gekost, de opname was zondagochtend en dinsdagmiddag was Tom weer een vrij man, net op tijd voor het kerstdiner.

Eerste kerstdag hebben we doorgebracht met de vrienden van Leon en traditioneel genoten van kalkoen met cranberry saus. Tom was helaas nog niet helemaal de oude, dus zijn we redelijk op tijd afgetaaid om weer een nachtje 'thuis' te slapen, hostel wordt al snel thuis in relatie tot het ziekenhuis. De dagen daarna sterkte Tom snel aan (dat moest ook wel gezien de enorme hoeveelheid medicijnen die hij had gekregen) en Machu Picchu begon te kriebelen. Uiteindelijk zijn we vrijdagochtend vroeg, slechts 2 dagen later dan gepland, aan dat avontuur begonnen: de Inca Jungle Trail.

Tja, die trail. 4 dagen en 3 nachten spendeerden we in halve hostels, primitieve omstandigheden en een hoop regen. Maar we zullen uitleggen waarom het toch best leuk was ;-). De allereerste ochtend werden we van straat geplukt met een 'vamos chicos', zonder dat er een naam gecontroleerd werd, en in een bus gestouwd samen met onze mede-avonturiers. Na het eerste half uur onderweg toch her en der met de andere avonturiers gecheckt of we allemaal voor de jungle trail gingen, gelukkig zaten we in de goede bus!
Na een flinke klim met de bus zijn we bovenaan de berg (ruim 4000m hoogte) in de stromende regen met een primitieve mountainbike gedropt. De bedoeling was dat we afdaalden naar het jungle dorpje, Santa Maria, waar we de eerste nacht zouden spenderen. Ons eerste avontuur viel echter vrij letterlijk in het water. Waar de verstandige mensen na een half uur het voor gezien hielden (o.a. Floor) gingen enkele idioten (o.a. Tom) nog door tot de doorweekte bergschoenen. Na een uur kwam ook aan die tocht abrupt een einde, omdat een stuk berg onder de regen was bezweken en er een waterval op de weg was ontstaan. Afijn, alle fietsen weer ingeladen, na 3 schietgebedjes de waterval overgestoken en per bus verder gegaan. Santa Maria is het saaiste dorp so far en dus hebben we de hele avond tussen de kippen en kalkoenen (we hadden toch primitief gezegd?) zitten klaverjassen met onze Duitse vriendinnen uit de groep.
De volgende ochtend waren we wakker voor de kippen ons konden wekken, jawel half 6 de wekker, wandelschoenen aan en gaan met die banaan. In de stromende regen liepen we de eerste 6 uur tot onze lunch. Gelukkig was het wel lekker warm, dus de doorweekte regenpakken droogten snel vaak al tijdens het lopen. Onderweg hebben we genoten van de prachtige Andes, fruitbomen on the go (mango's pluk je zo van de boom en peuzel je al gaande lekker op) en spannende bergpasjes. De Indiana Jones in Tom kwam naar boven en zo heeft hij alle dagen eigenlijk continu voorop gelopen. De verassingen bleven zich opstapelen, en het was goed dat we van te voren niet werden gewaarschuwd, want lang niet alle passages kunnen de goedkeuring van de ANWB dragen. Zo hebben we een modderpad van maximaal 50 centimeter breed gelopen 200 meter boven een kolkende rivier, zijn we in een ijzeren bakje diezelfde rivier overgestoken aan een kabel en liepen we ook over de "Inca Highway", wat niet zozeer snelweg maar hoge weg betekende. Ook de touwbruggen die nadrukkelijk ONE BY ONE moeten worden begaan zorgden hier en daar voor de nodige adrenaline. Aan het eind van deze lange trek wachtte echter een passende beloning: de hot springs van Santa Teresa. Dit was dan ook de eerste en laatste keer dat Floor als eerste gefinisht is. Na een heerlijk half uurtje was het nog maar 40 minuten (hoewel wederom ongewaarschuwd een enorme berg) lopen naar de eindbestemming voor die dag.
De volgende ochtend hadden we de keuze tussen twee dingen: een trek van 3 uur of extreme sports in de vorm van ziplining (een kabelbaan tussen de bergen, boven de rivier). Het zal jullie weinig verbazen dat Indiana Tom voor het ziplinen ging en Floor fijn ging wandelen. De 5 ziplines in het parcours variëren met hoogtes tot 250 meter, lengtes tot 600 meter en een topsnelheid van 65 km/h. Vooral de 2 banen die je over het dal voeren deden zelfs het bloed van Tom sneller stollen dan de rivier waarover hij moest vliegen. De tour werd afgesloten met een 'wandeling' over een 200m lange touwbrug, erg spectaculair.
Nadat de groep na de lunch weer bij elkaar was gekomen zijn we gaan lopen richting Aguas Calientes, het dorp aan de voet van de Machu Picchu. De wandeling was langs het spoor waar ook de trein naar Machu Picchu rijdt. Een mooie route die ons de eerste glimpen van ons einddoel presenteerde.
Deze avond een heerlijk hotel, met eigen kamer, badkamer en een keuzemenu (eindelijk geen kip met rijst), waardoor we ons konden voorbereiden op de volgende ochtend.

4.00 AM ging onze wekker om vervolgens gewapend met koplampen om 4.30 te beginnen aan de 2000 treden lange trap richting de bergstad Machu Picchu. Een flinke klim, maar we waren beiden boven voor de opening. Toen de rest ook eindelijk boven was, ja beetje opscheppen mag wel, we waren met 40 minuten binnen waar de laatste na een uur pas boven was, begonnen we de rondleiding. Gedurende 2 uur vertelde de gids over Machu Picchu en liet hij ons de belangrijkste plekken zien. Het was heel bijzonder zo vroeg boven te zijn, want al snel zag je dat het volslipte met toeristen. Wij zijn dat natuurlijk ook, maar wel andere, stoerdere (en stinkende) toeristen die tenminste hebben gezweet, natgeregend en geklommen hebben als echte Inca's! Over Machu Picchu kunnen we kort zijn: het was de trip meer dan waard. De foto's zeggen al veel, maar de spectaculaire ligging in de bergen en de bij tijden akelig perfecte architectuur van de inca's maken het een terecht wereldwonder.

Na 7 uur door de oude bergstad te hebben gewandeld hadden we het wel gezien en zijn we dezelfde trap weer naar beneden gelopen. Nog wat gerelaxt in het stadje en gewacht tot onze trein om 7 uur ging om ons weer richting Cusco te brengen. De trein was overvol met allemaal feestelijke mensen die voor 12 uur in Cusco wilde zijn, erg gezellig dus. Waar we eerst twee uurtjes slapen hadden gepland eindigde in een ontzettend leuke reis, met leuke mensen. De reizigers tegenover ons bleken precies onze trip te doen alleen dan andersom, dus konden we waardevolle info uitwisselen. De trein bracht ons naar een plaatsje waarvandaan we met een minibusje en dodemansrit over de onverharde bergpas naast de kolkende rivier reden. Gelukkig kwamen we heelhuids en ruim op tijd aan in Cusco, beiden dingen waar we halverwege de rit geen geld op in hadden gezet. Om 11 uur racete we het hostel binnen waar de volgende verassing op ons stond te wachten... onze kamer overboekt. Nu moet je Floor überhaupt niet lastigvallen als ze al 19 uur niet heeft geslapen, maar hier moet je helemaal niet mee aankomen. Conclusie, we sliepen in het bed van de eigenaar, prima deal. Dankzij dit akkefietje was middernacht op het centrale plein geen optie meer, maar hebben we met alle hippies in ons hostel, een fles champagne, sterretjes, chocolade fondue en druiven het nieuwjaar ingeluid. Het bleek maar weer dat je op een reis als de onze niet te veel moet plannen, want uiteindelijk komt er toch weinig van terecht.

Desalniettemin hebben we een geweldige jaarwisseling gehad, na onze nieuwjaarsknuffels met de hippies zijn we alsnog naar het centrale plein gegaan waar een enorm feest gaande was, gringo's (toeristen) en Peruanen uit alle windstreken waren bij elkaar met 1 doel: een groot feest bouwen. En dat was gelukt, op dit plein ontmoette we ook onze medereizigers van de jungle trail en hebben we om 4 .00 AM nog een keer geproost op onze 24 uur wakker.

Momenteel zitten we aan onze laatste uurtjes in Cusco. 1 januari hebben we traditioneel weinig gedaan. Gelukkig was Tom's alpaca kebab een waardige vervanger voor de traditionele hangover-Wijman omelet van papa Rob. Daarnaast hebben we nog heerlijk genoten van een massage om de spiertjes wat losser te maken. 's Avonds hebben we nog een keer met de volledige trailgroep gegeten, en jawel, CUY on the menu, jazeker Cuy is Cavia en we hebben hem helemaal op! (wat overigens weinig uitdaging was, want jeetje wat een weinig vlees aan zo'n knaagdiertje, heb je als je alleen sla eet ;-)). Na de maaltijd hebben we met z'n allen nog een fles Pisco soldaat gemaakt, en onze jongen uit Singapore werd zowaar sentimenteel. Een mooie reis met mooie mensen en een prachtige afsluiting.

Over een paar uur zitten we in de bus naar onze volgende locatie, Arequipa. Deze laatste bestemming in Peru is bekend om de Colca Canyon (met condors) en is tevens de rijkste stad van Peru, dus hopelijk kunnen we daar een douche vinden met fatsoenlijk warm water. We beloven snel het volgende verhaal te sturen, maar door het ziekenhuis bezoek en de trail werd onze frequentie gestremd.

Anyway, we vinden het ontzettend leuk dat jullie ons volgen en het is heel leuk de berichtjes bij ons blog te lezen.

Heel veel liefs en tot het volgende berichtje,
Floor & Tom

P.S.: respect als jullie het verhaal uitlezen... jezus wat een geouwehoer weer.