Dag iPad, Hallo Bolivia

Amigos!

Tijd voor een nieuw verhaal! We hebben weer genoeg fantastische en minder fantastische dingen meegemaakt om jullie een goede 10 minuten leesvoer te verschaffen.

Na ons laatste bericht zijn wij in een zeer comfortabele busreis naar Arequipa gereisd. De reis duurde gelukkig een stuk minder lang dan eerdere reizen, en vooral Floor is de gehele reis misschien 30 minuten wakker geweest (voor het avondeten, uiteraard). Vroeg in de ochtend kwamen we uitgerust aan in Arequipa, wat dus de rijkste stad van Peru is. Dit is gelijk merkbaar aan de kwaliteit van de straten en de schoonheid van de stad, letterlijk en figuurlijk.

Arequipa ligt an sich lager dan Cusco, maar de omgeving wordt gedomineerd door enkele hoge vulkanen bedekt met een laag sneeuw. Omdat we goed uitgerust de bus uitkwamen begon onze dag gelijk met het culturele hoogtepunt van Arequipa: El Monastario de Santa Catalina. Dit prachtige klooster bezochten we met Léon, en we proosten gedrieën met een biertje in één van de kloostertuinen (alles buigt hier voor het toerisme ;-)). Het klooster is het grootste religieuze complex van Peru, en na een twintigtal nonnenkamertjes hadden we het wel gezien. Die avond hebben we genoten van een crépe in een daadwerkelijke créperie en genoten we van een prachtige zonsondergang en lokaal bier op het dak van ons hostel.

De volgende ochtend vroeg lieten we onze backpacks achter en vertrokken we naar het volgende hoogtepunt van moeder natuur, de Colca Canyon. Wij kozen deze keer voor de bustour, omdat we enerszijds al genoeg gaan trekken de komende maand en omdat we ook niet zo'n zin hadden om twee keer om 3 AM op te staan. Onze gids pikte ons op bij het hostel (luxe, wel ruim een half uur te laat uiteraard) en zette ons in een busje met nog 2 Polen en voor de rest 14 Brazilianen. De rit richting de canyon was natuurlijk spectaculair, zoals alle ritten hier eigenlijk zijn geweest. Zo passeren we onder meer de hoogte van 4,950 meter! Hoger dan het hoogste punt in Europa, zo wist onze gids ons trots te vertellen. Het valt sowieso op hoe trots men hier is op de natuurlijke wonderen die het land rijk is, waarschijnlijk nog een voortvloeisel uit de vele (vooral in hooggebergte nog gepraktiseerde) religies die de natuur aanbidden. Op die hoogte moesten overigens alle Brazilianen razendsnel de bus uit, omdat het begon te 'sneeuwen' (wij Nederlanders noemen dat geen sneeuw, geloof me).

Nadat we het hoogste punt gepasseerd hadden reden we de prachtige Colca vallei binnen en de rest van de dag deden we het rustig aan, we konden genieten van hot springs en 's avonds was er ruimte voor traditioneel eten met traditionele dans (waar uiteraard de twee meeste blonde mensen, wij, constant werden uitgenodigd om mee te dansen).

De volgende ochtend nam ons busje ons mee naar de Cruz del Condor, het diepste punt van de Colca Canyon (1,4 kilometer van ons uitzichtpunt naar de vallei) en dé plek om de Andean Condor te spotten. Ons geduld werd na een half uur wachten beloond: een condor waarvan het bijna leek alsof hij voor alle toeristen nog een extra rondje rond ons uitzichtpunt vloog. Enkele prachtige plaatjes voor ons, en tranen van geluk voor de Amerikaanse birdwatchers naast ons, konden we voldaan alweer terugkeren naar Arequipa. Zo'n bustour is wel relax, maar je wordt er ook ontzettend lui van. De volgende keer gaan wij in ieder geval weer wandelen (en ja, ook die volgende keer wordt nog in dit blog besproken..).

Na al die natuur kon Floor haar hart gelukkig ophalen toen we 's avonds in Arequipa dineerden bij het franse ZigZag. Een prachtig restaurant waar de mixed grill, geserveerd op vulkaansteen, gedomineerd wordt door varken, rund en Alpaca =). Een heerlijk diner met glaasje wijn alvorens we in onze nachtrit naar Puno, gelegen aan het Titicaca meer, vertrokken. Ons plan was daar aangekomen gelijk door te reizen naar Copacabana, gelegen aan hetzelfde meer maar over de Boliviaanse grens. Dit plan werd echter ruw verstoord door de ontdekking dat wij 's ochtends 2 jassen en Floor's iPad misten. Ondanks onze voorzichtigheid was er toch iemand bij onze tas gekomen... we weten nog steeds niet hoe diegene het voor elkaar heeft gekregen, want ruimte was er bijna niet, maar ze zijn hier toch blijkbaar ergens goed in. Nog geen maand weg... ziekenhuis CHECK, politiebureau CHECK, dat hebben we in ieder geval gehad. Het heeft ons een extra dagje in Puno opgeleverd, maar dat was uiteindelijk geen ramp. We hebben het die dag heel 'local' gehouden, met een heerlijk bord aardappelschotel voor twee personen op de lokale markt en 's avonds een Pollo a la brasa (gebraden hele kip), een lokale favoriet uit de supermarkt. Het stadje Puno is verder weinig noemenswaardig, en daarbij heeft het ook de gehele dag geregend, lekker warm hoor die zomer in Zuid-Amerika.

De volgende ochtend zijn we doorgegaan met ons plan en vertrokken naar Copacabana. Wij waren van plan met de toeristenbus te gaan, omdat we na de eerdere ervaring even klaar waren met het lokale vervoer, maar deze zat helaas vol. Ondanks onze terughoudendheid werden we dus wederom overgeleverd aan de lokale colectivos, kleine busjes die pas met volledige bezetting naar lokatie vertrokken. Een supergoed systeem overigens, want binnen 10 minuten waren we op weg. Gelukkig voor onze gemoedsrust verliep deze trip moeiteloos, en het reizen op deze manier is wel een stuk leuker dan met een toeristenbus! De grensovergang met Bolivia ging verbazingwekkend soepel en snel, met 2 stempeltjes waren we klaar. Dat resulteerde er in dat we voor de toeristenbus überhaupt zou vertrekken al arriveerden in Copacabana.

Copacabana is een heel relaxt dorpje, gevuld met hippies, toeristen en dagjesbolivianen. Het is tevens het belangrijkste pelgrimsoord van Bolivia. We konden nog een heerlijk uurtje zon pikken aan het einde van de dag en hebben genoten van een biertje tussen de Bob Marley deuntjes. De volgende ochtend stond het bekende Isla del Sol op de planning, een eiland ongeveer anderhalf uur varen van Copacabana gelegen. Gepakt met zonnenbrillen, petten en zonnebrand (we gingen natuurlijk naar Isla del Sol) strandde onze wandeling van het Noordpunt naar het Zuidpunt in teneur. De beloofde zon bleef uit en een benaming als Isla del Viento of Isla de la Lluvia zou terechter zijn. Afijn, na een pittige en koude (onze jassen waren nogsteeds gestolen) hike van 4 uur en diverse grenspostjes die ons probeerden nogmaals een entreekaartje aan te smeren, kwamen we aan op het Zuiderlijke deel van het eiland. We genoten van een warme pannenkoek en gingen bergafwaards richting het haventje waar de boot naar Copacabana op ons wachtte.

Terug in Copacabana, opgewarmd, gegeten en de bus voor de volgende dag geregeld, op naar La Paz! Geen rit zonder verassingen en ook deze busrit deed ons verbazen over het land waar we in zijn beland. Tom had hier al over gelezen, maar de 'efficiënste' manier om het Lago Titicaca over te steken is een oversteek over het water. Afijn, enigszins bezorgd verlieten alle toeristen de bus om vanuit ons motorbootje toe te kijken hoe onze bus per vlot naar de overkant dreef. Subtiel opgemerkt dat het wel heel zuur zou zijn om toe te kijken hoe je bagage naar de bodem zinken, haalde onze bus wonder boven wonder ook de overkant en konden we de reis voortzetten.

Een ritje van ongeveer 4 uur bracht ons allereerst in El Alto, de chaotische voorstad van La Paz. Door de ligging van La Paz, in een soort kom-vormige vallei, beheren de inwoners van deze voorstad alle toegangswegen tot de stad. Dit leidt de laatste jaren regelmatig tot roadblocks wanneer het volk zich voelt benadeeld door de rijke elite uit La Paz. Wij hebben op de heenweg gelukkig daarvan geen getuige hoeven zijn, maar de toegangswegen gezien verbaasd de chaos ons niets.

Inmiddels zitten wij in een superduur hotel (20 euro per nacht) in La Paz en genieten we van enigszins westerse luxe: een warme douche, een lekker bed en alle cuisine naar keuze. Zoals jullie kunnen lezen hebben wij de afgelopen tien dagen flink het gaspedaal ingetrapt, maar aangekomen in La Paz rusten wij een paar dagen uit. Na Floor's verjaardag staan er immers weer genoeg avonturen op de planning, maar daarvoor moeten jullie ons volgende blog lezen. Tipje van de sluier: zwemmen tussen alligators en kaaimannen, piranhavissen en het primitiefste vliegtuigje ooit.

De befaamde cavia foto is ditmaal wel aan het blog toegevoegd, smul lekker mee zou ik zeggen. Het zal jullie opvallen dat de foto's van slechte kwaliteit zijn, dit komt omdat de iPad helaas nog niet is teruggekomen en we de foto's niet behoorlijk op internet kunnen krijgen.

Bedankt voor het lezen weer, wij gaan de jungle in!

Liefs
Floor & Tom