Tijgers, Dr. Fish en de boot zonder einde

Wat een luxe! Nadat Tom's ouders weer naar Nederland waren vertrokken mochten we nog 1 nachtje blijven slapen in het prachtige hotel, voordat we weer veroordeeld zouden zijn tot de hostels.

Onze (voorlopig) laatste nacht in Bangkok was een zaterdagavond, dus na een luie dag vertrokken we om het beruchte nachtleven van deze stad te ontdekken. Op aanraden van Michiel, onze Nederlandse hotelmanager, gingen we eerst naar Soi 11. Deze straat is vooral bekend onder expats, dus je kan er ook heel goed internationaal eten. Allereerst zijn we dus naar een tapas restaurant gegaan, gerund door een echte Spanjaard, en die wist gelukkig hoe je goed Spaans eten moet maken! Heerlijke gerechtjes, en het is opvallend hoe goed alles gerund wordt. Floor was, met haar eigen horeca-ervaring, helemaal onder de indruk.

Na dit lekkere diner gingen we op zoek naar een leuke bar. Buiten op straat zaten allerlei mensen te drinken rondom een aantal busjes. Superleuk! Het hippe VW busje deed dienst als bar, terwijl er buiten allerlei plastic stoelen en tafels waren gezet. Toen het begon te regenen moesten we een beetje inschikken en raakten al snel aan de praat met 2 Duitsers, die na 2 weken hard werken in Sydney even een weekendje kwamen uitrazen in Bangkok, een Brit die 6 weken geleden had besloten naar Bangkok te emigreren en een Russisch meisje die hier op vakantie was. Het bleek een gouden combinatie, want na een paar uur zijn we met z'n allen (6 man in 1 taxi? Past makkelijk...) in de taxi naar Route 66 gegaan, waar we de rest van de avond hebben gefeest. Echt een topavond!

Een brakke ochtend (en voorlopig onze laatste in zo'n mooie omgeving) later zaten we in de bus naar Kanchanaburi. Dit stadje, ten westen van Bangkok, is vooral bekend om The Bridge over the River Kwai (ja, van de film) en de Pacific War geschiedenis daaromheen. In de omgeving is ook zeer fraaie natuur te vinden en een aantal mooie tempels. Direct na aankomst spraken we met de zeer vriendelijke eigenaar van ons guesthouse af dat we de volgende ochtend een brommer konden huren zodat we op eigen houtje de omgeving konden verkennen. Best. Decision. Ever. De wegen zijn hier goed onderhouden en het rustige verkeer rijdt heel sociaal. Uiteindelijk hebben we zelfs 2 dagen op ons scootertje rondgecruised!

Het begon een beetje moeilijk, want binnen 15 km hadden we al een klapband te pakken. Niet onze schuld, maar achterstallig onderhoud. Er was echter sprake veel geluk bij ongeluk, want toen we de scooter naar het dichtstbijzijnde wegrestaurant hadden geduwd zat daar een Thaise (die ook nog een beetje Engels sprak) die voor ons naar de garage kon rijden en vragen of de monteur naar ons toe kon rijden. Het was namelijk 2 km lopen naar de garage, en dat in die hitte... helaas kon de monteur niet zo gemakkelijk zijn winkel verlaten, dus moesten we alsnog gaan duwen. Voordat we echter 500m op weg waren, stopte er al een pickup truck voor ons die gebaarde dat we met scooter en al wel in de achterbak konden zitten, en hij zou ons brengen naar de garage! Twee keer mazzel dus! Uiteindelijk koste het ongelukje ons maar 1,5 uur en zoals de monteur hoofdschuddend duidelijk maakte hadden we eigenlijk nooit op die band meer mogen wegrijden. Ons guesthouse heeft dus nog alle kosten vergoed ook (en terecht).

Na dit oponthoud konden we weer op weg naar onze bestemming, de Erawan Falls. Deze waterval is een serie van zeven watervallen, waarin je ook heerlijk kan zwemmen. Iedereen loopt daar dus lekker in bikini en zwembroek. Wij, als inmiddels ervaren hikers, liepen natuurlijk eerst helemaal naar boven, naar de 7de waterval dus. Compleet bezweet waren we dus wel klaar voor een lekkere duik. Wat een onaangename verrassing toen bleek dat de vissen in het water wel hielden van een hapje mensenvoet! Ze bijten niet, maar ze knabbelen aan je voeten, en aangezien sommige vissen 30 a 40 cm wel halen is dat niet altijd een prettig gevoel. Waar Floor regelmatig een geschrokken 'HIEEEEE' opmerkte toen er weer een hapje was genomen begon Tom zich hieraan te irriteren. 'Floor stop met dat gehie', om nog geen seconde later zelf eraan toe te voegen: 'HIEEEEEE' (toen werd ie zelf door een visje te grazen genomen, terecht). Toch in het water geweest, maar al snel er weer uit gepest door deze visjes. Floor merkte naderhand scherp op dat het toch erg wrang is dat ze voor deze zelfde behandeling bij Dr. Fish in Amsterdam gemakkelijk 35 euro neerlegt.

De volgende dag zijn we met onze inmiddels vertrouwde scooter naar de Tiger Temple gereden. Deze tempel doet dienst als opvangcentrum voor wilde dieren en heeft faam gemaakt om zijn tijgers. Tien jaar geleden heeft een commercieel figuur dus een afspraak gemaakt met de lokale monniken om dit tot een toeristenattractie om te toveren. Win-win situatie natuurlijk, want gelukkig gaat een groot deel van de omzet wel naar het verbeteren van de levensomstandigheden van de vele dieren en ze zijn ook bezig met het opzetten van een 'herintroductie in de natuur'-programma. Dat het commercieel is geworden, wordt bij de ingang al duidelijk. De prijs wordt vrijwel iedere maand hoger (is inmiddels het viervoudige van wat het 2 jaar geleden was) en bedekkende kleding (want het blijft een tempel) kan je voor een flinke prijs kopen. Floor zou Floor niet zijn, als ze hier schaapachtig in mee zou gaan. Gelukkig mogen mannen wel in alle soorten kledij naar binnen (let op: gelukkig voor Floor, pech voor Tom). 5 minuten later stonden we dus weer voor de ticketbalie die Floor eerst had geweigerd, Floor in de kleren van Tom, en jawel... Tom in de kleren van Floor. Je mag raden wie er lulliger uit zag.

Met enige schroom van Tom's kant, maar aangemoedigd door de begripvolle locals ('good idea', volgens de portier), gingen we de tempel binnen. Net op tijd, want het fotomoment met de tijgers was al in volle gang. De Tiger Temple wekt een nogal verschillende reactie bij de bezoekers op: de ene kant vind het geweldig, die machtige beesten van zo dichtbij, maar een ander deel van de bezoekers vind het geen leven voor deze wilde dieren en zijn geschokt door de ogenschijnlijk gedrogeerde staat waarin de tijgers zich bevinden. Enig navraag bij de aanwezige staff zou vooral die laatste groep bezoekers een hoop hebben verklaard. De tijgers waarmee je op de foto kan en die je kan aaien zijn niet gedrogeerd, maar je treft ze op het moment vlak na de lunch, waardoor ze in een 'foodcoma' terecht zijn gekomen. Zo'n idee dat je veel te veel hebt gegeten en alleen maar op bed wil liggen hebben die beesten dus dagelijks. Daarnaast doen ze dit alleen met de tijgers die in de tempel zijn geboren en deze zijn dus volledig gewend aan de aanwezigheid van mensen en goed afgericht. De staff is soms op het strenge af bezig met het begeleiden van de vele toeristen rondom de tijgers, zodat je echt het idee krijgt dat de tijgers een stuk belangrijker worden gevonden dan de toeristen. Uiteindelijk vonden wij het in ieder geval een unieke, leuke, ervaring, want kom op, hoe vaak kan je nou een tijger uitlaten?!

Na de tijgers en de waterval hadden we Kanchanaburi wel gezien, tijd voor ons volgende stad. De nachtbus bracht ons in een kleine 10 uur naar Chiang Mai, de tweede stad van Thailand. Hoewel het een grote stad is, is het centrum klein en beperkt en dus goed te belopen. Onze eerste dag hebben we vooral het stadje verkend, genoten van heerlijke fruitshakes en de mooiste gerechten van de lokale markt. Veel te veel gegeten voor nog geen 2 euro 50, wat is Thailand toch een fijn land! Omdat de hitte hier nog meer toeslaat (geen wind) dan in de rest van Thailand hebben we deze namiddag gespendeerd bij de kapper (Tom) en Floor heeft zich heerlijk laten masseren. Na een appetijtelijke eendenborst bij een frans restaurant (die noodles komen je neus op een gegeven moment wel uit), op tijd naar bed gegaan.

De volgende ochtend was namelijk showtime, Thai cooking class! Met een groepje van 9 studenten gingen we naar de lokale markt om verse producten te halen. Eindelijk zie je alle producten die de Thaise curries altijd zo magisch lekker doen smaken. Helaas voor ons kan je lang niet alles in Nederland krijgen, maar we gaan ons best doen het te vinden! We kookten beide zoveel mogelijk verschillende gerechten zoals, groene currypasta, kip met cashew, mango sticky rice en nog veel meer lekkers. Tonnetje rond zijn we aan het eind van de middag lekker gaan uitbuiken. Gelukkig hebben we naast een officieel certificaat, ook een kookboekje meegekregen, mogelijk proeven jullie thuis nog iets van onze kookkunsten!

Tijd om die dag erna wat kilo's eraf te fietsen en om de andere specialiteit van de thaise cultuur te ontdekken, de tempels! Op een fietsje hebben we een aantal tempels bezocht, de een heel modern, de ander juist heel oud. Een mooi contrast. Een tempel iets buiten het centrum bleek omringd door een prachtige tuin, met vijver en vele mediterende monniken en toeristen. Een heerlijke hangout om even bij te komen van de enorme hitte. Het was sowieso heel interessant om iets buiten het toeristische centrum te treden, hier zie je dat de studenten van hier ook het liefst hun tijd spenderen in hippe koffiebarretjes, saladbars of lokale smulkeukentjes. 's Avonds hadden we het geluk dat het vandaag Visakha Puja is; de dag waarop de geboorte, verlichting en dood van Budha wordt herdacht. Dit is de meest religieuze dag die het Budhisme kent en dus vergelijkbaar met ons Kerstmis. Grappig is dat op deze dag een verbod geldt op het kopen en nuttigen van alcohol... moet je voorstellen dat ze dat invoeren voor kerst! Door het bezoek aan de grootste tempel konden we wat meekrijgen van dit bijzondere ritueel, waarin men 3 rondjes om de tempel loopt met een bloem en wierookstokjes met een gelukkig leven als doel.

Met deze mooie afsluiting van Thailand zijn we de volgende ochtend vroeg met de bus richting Laos gegaan. De grens tussen Laos en Thailand is de Mekong rivier. Zodoende zijn we met onze exitstempel de Mekong over gevaren om daar ons Lao Visa aan te vragen. Het dorpje in Laos is echt een voorbeeld van once-in-a-lifetime experience. Dit is ook de attitude van de meeste hotels en restaurants daar: overprijst, niet klantvriendelijk en heel saai. Gelukkig dat we de volgende ochtend op de boot konden richting Luang Prabang.

De slow boot, zoals hij doeltreffend heet (duurt 2 dagen), vaart met de stroom mee de Mekong af richting Luang Prabang. Wederom hadden we hier te maken met een once-in-a-lifetime experience zoals hij werd omschreven in onze reisgids. Je bent ook gek als je dit nog een keer doet! Hoewel natuurfanaten zouden genieten van de rust en het relaxen op de boot vonden wij hem vooral heel saai. Waar we veel leven langs de Mekong hadden verwacht, bevestigd deze bootrit dat Laos enorm dun bevolkt is. Een paar rieten dakjes boven wat palmbomen uit was het meeste leven wat je kon spotten, buiten een enkele visser en wat blote jongetjes die in het water speelde.n Niet echt iets voor ons.

Na een overnachtig in Pakbeng, het dorp wat ongeveer op de helft ligt, hebben we onze reis richting Luang Prabang per boot voortgezet. Deze rit duurde als bonus 8 in plaats van 6 uur en dus waren we erg content toen we eindelijk voet aan wal konden zetten in wat het koloniale, charmante Luang Prabang zou moeten zijn. Een vage smoes dat de officiële aanlegsteiger in de stad stuk was, verplichtte ons om een iets te dure tuk-tuk 10 km richting het centrum te nemen. Afijn, we waren nog niet overtuigd door de vriendelijkheid, schoonheid en adembenemendheid van wat Laos zou moeten bieden. Gelukkig werd dit alles snel goed gemaakt toen we aankwamen in het oude centrum. Thanks to the French (waarvan Laos een kolonie was) zijn hier baguettes, croissants, crêpes en wijn in overvloed te verkrijgen! We begonnen het al leuker te vinden... Een heerlijk diner aan de Mekong rivier met een proeverij van Lao gerechten heeft ons uiteindelijk overtuigd, Laos is zo slecht nog niet. Toen we 's avonds nog een biertje hadden gedaan in de meest relaxte bar ever (lees: mooie tuin, palmbomen, zitzakken, lekker muziekje, lampionnen, rivier, cocktails en ijskoud bier) konden we moe en voldaan ons bed induiken, we hadden weer zin in de volgende dag!

Liefs Floor & Tom