Nieuw (avontuur) Zeeland

G'day mates,

Na ons laatste blog zijn we op het vliegtuig naar Nieuw Zeeland gestapt. Bij de incheck van deze ruim 13,5 uur durende vlucht bleek dat wij geen stoelen naast elkaar hadden... Als je Floor boos wil krijgen moet je het zo doen. Afijn, Floor eiste twee stoelen naast elkaar en het aanbod van een gangpad ertussen ging ook niet akkoord. Even later kregen we de stoelen 25A en 25C. Die stoel opschuiven regelen we in het vliegtuig dan wel dachten we. Eenmaal aan in het vrij krappe vliegtuig waar we tevens de nacht moesten doorbrengen werd Floor's gezeur toch rijkelijk beloond. Jawel stol 25A en 25C zitten naast elkaar vlak achter de nooduitgang bij de vleugel. We sliepen dus heerlijk, met gestrekte benen richting Nieuw Zeeland.

Een flinke reis bracht ons donderdag 28 februari in Auckland, de grootste stad van Nieuw Zeeland. Met een jetlag van jewelste (8 uur tijdsverschil) begonnen we onze dag. Bij aankomst in het hostel bleek dat de balie om 6 uur 's ochtends ook al vol stond, enerzijds dronken Britten die hun avond nog niet hadden afgerond en anderzijds nog meer dronken Britten wiens avond vanwege de drank een abrupt einde kende. Niet echt ons hostel...

Vol goede moed begonnen we om 7.30 AM een stadswandeling door Auckland. Onze wandeling bracht ons langs de hippe winkelstraat en idem havenbuurt, via de Aziatische buurt (die hier bijna groter is dan het Westerse gedeelte) richting Mt. Eden. Mt. Eden is een inactieve vulkaan en biedt een prachtig panorama over Auckland en haar havens. Ons wandeling terug konden we van hierboven mooi uitzoeken, dus liepen we via een mooi park en prachtige villawijk langs de universiteit waar deze week de eerstejaars hun intro hadden. Floor kreeg alweer zin om te studeren (Tom niet).

Omdat we dus een flink tijdsverschil te overbruggen hadden, was het gevoelsmatig inmiddels rond middernacht. Tijd voor een klein powernapje dus. Netjes met een wekker zijn we na een ruim uurtje weer opgestaan voor een heerlijk hapje aan de hippe North Wharf. De North Wharf is waar Floor haar hart kon ophalen: een NDSM-werf achtige boulevard vol trendy restaurantjes, mooi geklede mensen en een heerlijk zomerbriesje.

Vrijdagochtend zijn we na het hardlopen (moest gebeuren na de weekjes Kees en Manon) naar de Auckland Zoo gegaan! Altijd leuk, een dierentuin, vooral als je de giraffe mag voeren. Een fijne ochtend doorgebracht tussen moeders met kinderwagens (zijn dierentuinen misschien niet voor onze leeftijd bedoeld?!?) en daarna een bezoek aan de 'Who shot Rock & Roll' expositie in het museum voor moderne kunsten. Een prachtige tentoonstelling die ode geeft aan de fotografen verantwoordelijk voor enkele iconische foto's uit de muziekgeschiedenis. Er was ook ruimte voor minder bekende plaatjes die prachtig de rock & roll in beeld hebben gebracht. 's Avonds was het tijd om in een van de leuke barretjes aan Ponsonby Road een paar drankjes te drinken. Uiteindelijk werd het Loco, waar we begeleid door een live bandje en ondanks de niet geringe jetlag, een hele leuke avond hebben gehad.

Eigenlijk waren voor onze deze twee dagen in Auckland slechts een noodzakelijk opwarmertje. Wij spenderen namelijk onze zes weken op dit eiland in een camper! Zaterdagochtend was het tijd om onze nieuwe vriend op te pikken. Na enig gedoe omtrent borg (thanks Pap & Mam!) reden we, met onze camper (roze aan de ene zijde en groen aan de andere; zie foto), richting The Bay of Islands, 200 km ten noorden van Auckland. Hier wachtten Victor en Pauline (vrienden uit Amsterdam) ons op met koude Corona's in een fijn hostel. We hebben die avond heerlijk geBBQd en de eerste lamslapjes gebraden. Grappig detail overigens is dat het vlees hier ongeveer omgekeerd geprijsd is dan in Nederland: Koe is het goedkoopste, daarna Lam, dan Varken en dan Kip. Dat wordt heerlijk teren op biefstukken en lamskotelletjes dus! De rest van de avond hebben we geklaverjast maar toen we het eindelijk zat waren, waren de discotheken in town (letterlijk town, een gehucht) al dicht, helaas... hoewel daarover de meningen verschillen.

Zondagochtend een fijn balletje gemept op de tennisbaan naast het hostel. En daarna snel de verbrande calorieën bijgetankt met een overgewaaide specialiteit van de Engelsen, Fish 'n Chips. Daarna was het tijd om een plons te nemen in de baai. The Bay of Islands claim to faim is namelijk deze baai, prachtige blauwe wateren gevuld met 144 mini-eilandjes, waar je zogezegd koning voor een dag kan zijn. Helaas is geen enkele van deze eilandjes bereikbaar zonder jacht, dus voor ons 'backpackers' bleef het bij hangen op het strandje. Na een koude duik in de volgens Tom en Victor toch zo warme baai was het tijd om even op te warmen. Gelukkig anticipeerde het hostel hier op en hebben we de rest van de namiddag heerlijk liggen bubbelen in het bubbelbad. Omdat dit de laatste avond voor Victor en Pauline was, hebben we hun reis in stijl kunnen afsluiten met een flinke BBQ (2,5 kg vlees gedeeld door vier, zegt genoeg). Tom en Victor zijn nog even de lokale kroeg in gedoken, de legendarische Saltwater Pub, die gelukkig zo leeg was dat elk aangevraagd nummer elkaar opvolgde (en ook om 1 uur alweer dicht ging).

Onze wegen scheidden de volgende ochtend. Zij gingen weer naar Nederland, en wij reden naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland. Vlak voor dit punt bereikten we onze eerste camping. Camping? Ja, camping. Floor heeft lang heel erg uitgekeken naar onze camper in Nieuw Zeeland, maar niet echt stilgestaan bij het feit dat je in een camper (het woord geeft het al enigszins weg) kampeert en dus op de camping staat. En dat de komende vijf weken. Dat wordt wennen =). Hier in Nieuw Zeeland zijn er grofweg twee soorten campings: gewone commerciële campings en DOC sites. Deze laatste worden aangeboden door het ministerie van milieu en bevatten meestal slechts enkele basisfaciliteiten (een WC en een koude douche, most likely). Het voordeel van deze DOC sites (behalve financiële) is de locatie: vaak midden in een prachtig afgelegen natuurgebied. Onze eerste camping bevond zich dan ook ver van de civilisatie in een prachtige baai, waar na aankomst nog tijd was voor een verfrissende duik in de oceaan en de sterrenhemel 's avonds onbeschrijflijk mooi was. Een kleine 5 kilometer noordelijk lag dus Cape Reinga, waar de Pacific Ocean en de Tasman Sea elkaar ontmoeten. Het levert een boeiend spektakel op. Daarnaast is deze locatie beroemd om de Maori-legende dat de ziel hier aan het einde van het leven naar toe gaat om terug te keren naar de zee.

De Maori is het oorspronkelijke volk van Nieuw Zeeland, maar zit hier maar enkele honderden jaren eerder dan de Europese kolonisten. De ligging van Nieuw Zeeland maakt het tot een bijzonder ecosysteem, waar de natuur in harmonie leefde. Met andere woorden, er zitten hier de domste vogels (een simpel huisdier kan hier met gemak de nationale vogel, de Kiwi, uitroeien), de kwetsbaarste bomen en andere kansloze levensvormen. Met de komst van wij lompe Europeanen is zeker de helft van dezen uitgestorven en de andere helft met uitsterven bedreigd. Heel jammer, maar het zet je wel aan het denken of de evolutie hier niet gewoon een beetje lui is geweest... Het voordeel van deze late invloed van de mensheid betekent wel dat alles een bestemmingsplan heeft. Ieder gehuchtje is zorgvuldig aangelegd en de wegen zijn prachtig onderhouden. Een beetje Almere in het groot dus.

De volgende dag stond een ander groots natuurwonder op onze agenda. Het Waipoua bos bevat enkele van de laatste (jaja, OOK bijna uitgestorven) Kauri-bomen. Deze bomen kunnen een omtrek van ruim 16 meter halen en reiken tot wel 60 meter hoog, echte reuzenbomen dus! Dit was gelijk ook weer het hoogtepunt van deze dag. We vullen onze dagen hier in het Noorden vooral met lange afstanden rijden op weg naar het beloofde en veelgeprezen Nieuw Zeeland. Dit hebben we tot op heden nog niet echt aangetroffen.

Vervolgens reden we door richting Helensville. Een schattig dorpje met een leuk cafeetje, een prachtige beeldentuin en een fijn zwembad. Het zwembad was gevuld met thermisch water, lekker warm voor Floor en had 2 spectaculaire glijbanen voor de kinderen, dus Tom was ook blij. Onze camping naast het zwembad was dan ook voornamelijk gevuld met reumapatiënten, die hun dagelijkse baantjes konden trekken in het 39 graden warme bad. De campings zijn nu in de nazomer vrijwel alleen gevuld met senioren die hier hun pensioen uitzitten. Prima volk, maar toch iets minder spectaculair en aanspreekbaar dan de fijne hostelhippies in Zuid-Amerika. We durven het bijna niet toe te geven, maar we missen ze. Hier en daar kom je nog een vroeg uitgeblust Duits stel tegen van begin 30, maar die nodigen ook niet echt uit voor een gezellige babbel en een avondje BBQen.

Inmiddels zitten we in Hamilton (alweer op een camping), net ten zuiden van Auckland. Doordat onze rit ons wederom door Auckland bracht konden we voor Floor gelukkig en grote bak sushi oppikken... Floor's lijfspreuk in deze barre tijden van kamperen luidt dus ook als volgt 'no matter how basic, keep it fancy'. Sushi aan de picknicktafel, daar kijken die bejaarden van op!

Voorlopig blijven de overweldigende hoogtepunten hier uit, maar geen zorgen hoor, we genieten nog steeds! De natuur is echt heel mooi, en we wanen ons de helft van de tijd op een set uit The Lord of the Rings. Elkaars gezelschap stellen we ook nog steeds op prijs =), echter zou het ontmoeten van wat lotgenoten gezellig zijn. Het is hier nu nog een beetje laf, om het zo maar te zeggen.

De komende dagen bevinden wij ons nog op het Noordereiland, waar we bezoek gaan brengen aan Hobbiton en Mt. Doom, gaan mountainbiken en relaxen in de hotsprings van Rotorua en de hoofdstad Wellington gaan verkennen. Ons volgende blog schrijven we ongetwijfeld aan boord van de pond naar het Zuidereiland. Tot dan!

Heel veel liefs,
Floor (Floro) en Tom (Aratom)