De schaamte voorbij

Vorige week sloten we ons blog af in Beppu. Na onze mineraalbadjes zijn we op weg gegaan naar Kyoto, de oude hoofdstad van Japan en een 'must' op iedere trip door het land.

Al eerder in onze trip hebben we ondervonden dat Japan niet bepaald backpack vriendelijk is in sommige opzichten. Mocht je onverhoopt zonder hotelboeking in een stad aangekomen zijn dan resteren alleen de meest dure opties nog (denk 200€+ p.n.) - als je mazzel hebt. Niet bepaald ideaal. Het ouderwetse 'we zien wel als we er zijn' is hier geen optie. Vandaar dat we niet direct naar Kyoto zijn gegaan, we hebben eerst een nachtje doorgebracht in Okayama. Deze kleine stad verkrijgt voornamelijk haar roem door de Japanese Garden en aansluitend kasteel in het midden van de stad. Het hostel, wat wonderwel snel gevonden was, was een prettige verrassing: een opzettend hippe en nieuwe zaak met bar en live DJ op de begane grond. Een live DJ die overigens om 7 uur 's avonds het weer mooi vond voor die dag, waarop wij maar door zijn gaan zakken in een Izakaya. Dit Japanse antwoord op onze bruine kroeg serveert naast het bier een flink aantal smakelijke snacks, waar we onszelf - aan zowel het bier als de snacks - redelijk te buiten zijn gegaan. Heerlijk. In al die gezelligheid hebben we ook een bezoekje aan de beroemde tuinen gebracht. Stijlvol is het zeker, maar we werden er verder niet warm of koud van.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken en hebben we de zuidkant van Kyoto ontdekt. Het contrast tussen Kyoto en Tokio geeft mooi weer hoe de behoeften van mensen zijn veranderd over de eeuwen. Waar de huidige hoofdstad Tokio een mierennest is met gigantische shopping malls vol met alles (en meer) wat je maar kan bedenken, staat Kyoto voornamelijk vol met religieuze gebouwen: tempels dus. De overdaad aan tempels is zo groot dat je goed moet oppassen dat je niet tempel-moe wordt. Hoe mooi ook ze ook zijn, de 6e tempel van de dag maakt een stuk minder indruk dan de 1e. Maar goed, je moet ergens beginnen, dus we zijn naar de Fushimi Inari shrine geweest. Deze tempel - gewijd aan de god van de Sake - is niet zozeer bijzonder om het gebouw zelf, maar om het pad dat er achter loopt naar de top van de heuvel. Dit pad, van 4 kilometer lang, is namelijk van begin tot eind omgeven door torii, de welbekende rode poorten die voor iedere tempel te vinden zijn. Ontzettend bijzonder om doorheen te lopen, en de kunst is natuurlijk een foto te maken met jou tussen al die poorten zonder dat er een andere toerist loopt. Vrij uitdagend gezien de horde mensen die er iedere dag op af komen. Deze poorten worden overigens iedere 10 jaar volledig vervangen, en om dat te betalen is het mogelijk voor lokale bedrijfjes om een poort te 'kopen' ter sponsoring. Een deel van de magie van de plek gaat toch verloren als je bedenkt dat die prachtige tekens op die poortjes waarschijnlijk losjes vertaald 'Nu 2 halen 1 betalen bij de lokale slager' betekenen. En aangezien we nog niet aan onze tempel-taks zaten voor die dag, hebben we ook een bezoek gebracht aan een tempelcomplex waar 1.000 Boeddha-beelden in een lange hal zijn gezet. Waarom zoveel? Boeddha mag het weten. Maar het gaf ons wederom het gevoel dat in Japan vaak voor kwantiteit boven kwaliteit wordt gekozen. Ons diner bij een Indier wist ons gelukkig een prachtige combinatie van kwantiteit en kwaliteit voor te schotelen, met de lekkerste en grootste naanbrooden die we ooit ophebben. Versgebakken en zo'n 50 cm lang met een prima currietje om in te dippen. Heerlijk ter afwisseling van de noodles!

Nieuwe dag, nieuwe tempels. Na een rondje hardlopen in de ochtendzon zijn we naar de befaamde Golden Pavillion gegaan. Deze extravagante buitenwoning ligt prachtig in harmonie met de natuur en is beroemd omdat de bovenste lagen van het gebouw verguld zijn. Het effect is prachtig. We hadden mazzel met een windstille dag zodat het gebouw perfect gereflecteerd werd in het water. Verder weinig over te vertellen, maar geniet een beetje mee met de foto's. Na dit vroege hoogtepunt hebben we een picknick lunch gehaald (incl. kaasnaan van onze favoriete Indiër) die - hoewel er eventjes een roofvogel boven ons cirkelde - gelukkig niet uit Floor's handen is getrokken. Deze picknick genoten wij in Arishiyama, een buitenwijk van Kyoto met een prachtig bamboebos (en zo'n 15 tempels, voor wie er nog niet genoeg had gezien). En met onze eerdere ervaring was een 'exclusieve' foto zo geschoten. Het oude Keizerlijk Paleis in Kyoto was onze eerste bestemming, waar we een zeer interessante tour hebben gekregen. Al snel leerde we dat de traditionele Japanse bouwstijl (houten gebouwen) wat onfortuinlijk gekozen is: tijdens oorlogen of belegeringen worden ze om de haverklap in de fik gestoken. Op een gegeven moment was de keizer zo moe van het heropbouwen van zijn paleis dat-ie maar is verhuisd naar het paleis waar wij nu dus hebben rondgelopen. Overigens was dit niet alleen een probleem voor het paleis: ook het Golden Pavillion is in de jaren '50 afgebrand nadat een gefrustreerde monnik het met de grond gelijk had gemaakt. Na het paleis hebben we een bezoek gemaakt aan het Manga museum. Deze getekende boekjes en afgeleide animatieseries (denk Dragonball Z, Pokemon) zijn ontzettend populair in Japan en al lang geleden overgewaaid naar ons landje. Het museum heeft naast een expositie over de oorsprong en invloed van manga een dubbele functie als bibliotheek en zat dus vol met mensen die daar op hun gemak hun strips zaten te lezen.

Ons bezoek aan Japan komt zo langzamerhand aan zijn einde, maar niet voordat we nog een paar dagen spenderen in Tokio. De trouwe volgers zullen weten dat we aan het begin van onze reis ook al hier hebben geslapen en misschien niet helemaal overweldigd waren. Ditmaal sliepen we aan de andere kant van de stad: in Ebisu, een wijk bekend om hippe boetiekjes, restaurants en cafés. We kunnen gelukkig stellen dat we onze mening kunnen bijschaven: Tokio is ontzettend gaaf - we zaten alleen aan de verkeerde kant :)! De eerste avond bracht ons al een geweldig hoogtepunt aan onze Japan trip. Floor had min of meer toevallig een organisatie (Nagomi Visit) gevonden die de mogelijkheid biedt een avond op bezoek te gaan en mee te eten met een local. Het leek ons ontzettend leuk en een goede manier om antwoord te vinden op de vele vragen die de laatste 3 weken bij ons zijn blijven hangen. Aangekomen op het station waar we hadden afgesproken werden we enthousiast ontvangen door onze host Sawa, een 27-jarige dame met ervaring als sushichef. Het water liep ons al in de mond! In het appartement waar ze met haar ouders woonde had ze de hele dag in de keuken gestaan (en een dag vrij van werk genomen) om voor ons een van de lekkerste maaltjes in Japan te bereiden. Geweldig lekker gegeten en heel leuk gekletst, geleerd over de cultuur en vragen beantwoord gekregen die wij de afgelopen 3 weken hadden opgespaard.

De laatste tweeënhalve dag in Tokio hebben we onze aandacht verdeeld over drie districten: Ebisu, zoals gezegd een verzamelpunt voor hip Tokio; Shibuya, het shopping- en uitgaansdistrict van Tokio en; Shinjuku, het extravagante, spetterende, hyperactieve en vulgaire Tokio. In Shibuya hebben we 's middags voor Tom's naderende verjaardag de nodige aankopen gedaan, waarna we naar Shinjuku trokken voor, en dit is zeker niet volledig positief bedoeld, een van de meest memorabele ervaringen van onze reis: het Robot Restaurant. Op dit punt vragen jullie je hopelijk al af waar de titel van dit blog vandaan komt, nou, hier dus. Hoewel het moeilijk is deze ervaring in woorden te bevatten, gaan we ons uiterste best doen.

Stel je voor: een overdaad aan neonlichten en lasers laten geen twijfel over welk gebouw je zoekt zodra je de juiste straat in draait. Eenmaal binnen gekomen is het eerste wat je ziet een aantal schaars geklede dames gezeten in 3-meter hoge ronddraaiende robots, waarna je geleid wordt naar de lounge waar een 'robot band' je vermaakt voor de show begint. Om vergissing te voorkomen: hoewel restaurant geheten, is het Robot Restaurant eigenlijk een theatershow. De horde toeristen wordt vervolgens geleid naar 2 verdiepingen onder de grond waar je een plastic stoeltje aangewezen krijgt met complementaire snackbox, en dan kan de show beginnen... voor de inhoud van de show vertellen de bijgevoegde foto's meer dan wij ooit kunnen verwoorden, maar laten we concluderen dat wij zonder twijfel het toppunt van wansmaak hebben meegemaakt. Na anderhalf uur verlaat je verbouwereerd weer het gebouw en blijf je achter met de vraag: was dit nodig? Een antwoord kunnen we jullie niet geven. Maar goed, uiteindelijk gaan we op reis voor de ervaringen, en een ervaring rijker zijn we.

Vol van plannen voor de rest van de avond liepen we het 'restaurant' uit met een gevoel dat we genoeg Tokio en/of Japan hadden ervaren voor die dag. We hadden nog net energie voor een uitstapje richting het gemeentehuis waar je op de 45e verdieping een mooi uitzicht over Tokio krijgt: een goede manier om de stad en het land nog een keer vaarwel te zwaaien.

De ochtend van 30 oktober stond in het teken van twee dingen: Tom's verjaardag en onze vlucht naar de Filipijnen. De verrassing van de dag had Floor tussen de bedrijven door had geregeld: ontbijtbuffet in het prachtige chique Westin hotel, met alles wat een Tom zich wensen kan. Na een enorm ontbijt - die laatste 3 borden waren echt niet meer nodig - begaven we ons al gauw naar het vliegveld. Hierbij zijn wij aan het einde gekomen van ons bezoek aan de eerste bestemming: Japan, check! En daarmee sluiten we ook dit blog af :).

Stay tuned for next time: Phillipines, duiken, stranden, zon, en het chille eilandleven!